Navigating Love Tomorrow: Unveiling the Evolution of Relationships

In my perspective, the future appears to be moving towards a landscape dominated by open relationships, offering the emotional stability of long-term partnerships alongside the excitement of new connections. Much like the balance between home-cooked meals and dining out for variety, these evolving relationships shouldn't be overly sensationalized. It's crucial to recognize that moral standards shift with time, and respecting individual choices is paramount.

The intertwining of emotions in matters of sex and love poses a challenge to disentangle the two. In casual relationships, feelings often develop over time, potentially leading to bitter conclusions if not reciprocated. I recall a friend's experience with casual dating, where despite clear communication, some partners developed unrequited feelings, resulting in emotional turmoil.

I hold a deep respect for conservative perspectives on morals and values. However, a historical perspective reveals that these principles are far from static. Consider our parents' generation, where even the act of hugging between a girl and a boy, regardless of their friendship, was deemed immoral.

In contrast to the past, our generation exhibits a more liberal attitude towards physical expressions of friendship, such as hugging, where societal views have shifted, and such gestures are no longer considered taboo. This evolution signifies a broader societal acceptance of diverse interpersonal connections. It's crucial to recognize that societal norms and values are dynamic, adapting to the evolving needs and perspectives of each generation. While conservative viewpoints deserve respect, understanding the historical context allows us to appreciate the ongoing transformation of morals and values, shaping a society that is more inclusive and considerate of individual choices.

Women in our parents' generation often found themselves trapped in toxic marriages due to the societal taboo surrounding divorce. Widows, too, faced limited options, often choosing to remain single after their husbands' untimely deaths. Fast forward to our generation, and we witness a more accepting stance towards divorce and remarriage.

Distinguishing between morals and ethics is crucial for a nuanced understanding of human behavior and societal norms. Ethics, often considered a more static framework, tends to change at a slower pace. For instance, principles like non-violence can be regarded as ethical choices that endure over time. These ethical principles form a foundational framework guiding human conduct and are relatively resistant to rapid shifts.

On the other hand, morality is characterized by its ever-changing nature. Morals encompass the personal and societal beliefs, behaviors, and norms that can vary across cultures, generations, and individuals. As time progresses, each generation tends to develop its own set of morals and values, shaped by evolving social, economic, and cultural contexts.

This constant evolution in morality is evident in how societal attitudes towards various issues transform over time. What may be deemed acceptable or unacceptable in one era might be viewed quite differently in another. The fluidity of morality allows for adaptability to contemporary perspectives and challenges.

In contemplating the future, my perspective is rooted in prediction rather than personal desire. I envision a shifting landscape where the majority of individuals engage in open relationships, diminishing the prominence of monogamy—a trajectory reminiscent of contemporary Western societies where a minority opts to wait until marriage for sexual intimacy. Further, I anticipate a rise in polygamous unions, fueled by a growing recognition of the considerable minority identifying as bisexual. Acknowledging bisexuality as an innate aspect of an individual's nature, I emphasize the importance of allowing autonomy in relationship choices. This includes the possibility of a bisexual individual choosing to marry both a girl and a boy, a scenario reflective of the evolving understanding and acceptance of diverse relationship structures.

Monogamy is pretty rare in nature, and some believe it might have started because women were treated unfairly in polygamous situations. This mistreatment was more about money problems than gender differences. Take the Kerala Nair community, for example. Before 1940, it was a society where women held more power, and only women could pass on money and property. So, in this setup, it was men who faced unfair treatment. Nair women were even allowed to have multiple husbands and be involved with others outside of marriage. 

In a patriarchal society, women often lean towards marriage for financial security, benefiting both themselves and their children. However, in today's Western world, where both genders have achieved considerable financial independence, the appeal of traditional marriage is perceived to be waning. A notable example is the recent statement by Aishwarya Lekshmi, the actress from Ponniyin Selvan, expressing her disinterest in marriage. She values relationships devoid of compulsion or legal constraints, raising questions about whether this sentiment would be the same without her affluent actress status. It's not a judgment but an acknowledgement of the potential influence of individual circumstances.

If the inclination towards non-traditional relationships becomes more widespread, it is posited that men might be more affected than women. Historical genetic studies suggest that historically, only 40% of men could reproduce compared to 80% of women. This discrepancy is attributed to high-value men having more opportunities to father children, while low-value men struggled to find a mate. A personal example from the past, such as my grandfather marrying at the age of 45 due to financial constraints, illustrates the impact economic status had on marriage opportunities during times when polygamy was common and couples married at a young age. This reflection prompts consideration of how societal and economic shifts may continue to shape the dynamics of relationships and marriage in the future.

Modern relationships, such as friends with benefits and casual connections, may perpetuate a similar imbalance. Notably, on platforms like Tinder, statistics reveal a significant difference in matching probabilities between genders, with women having a higher chance of matching with their preferred partner than men.

In the realm of modern friends-with-benefits and casual relationships, the historical gender ratio dynamics persist. High-value men often find more opportunities for physical connections, while many men may experience being overlooked. Research on Tinder reveals a stark contrast in matching probabilities, with a 1/3 chance for a woman to match with a desired partner compared to a mere 2.5% for men.

These evolving relationship dynamics will likely pose challenges for future generations, presenting moral and psychological hurdles beyond our current comprehension. Our children may face unique challenges in navigating the complex landscape of evolving societal norms. Understanding and adaptability will be key as we prepare for the uncertainties that lie ahead. This recognition underscores the importance of preparing future generations for the intricacies of an evolving world, emphasizing the need for resilience, adaptability, and a robust support system to navigate the complexities that lie ahead.

The Daily Struggle: Honesty and Loyalty in Life's Journey

Being honest and loyal is an ongoing battle we must continually wage. While we may boast an impressive track record of integrity and a steadfast commitment to our values in the past, a positive past track record merely signifies our ability to resist temptations and make ethical choices up to a certain point. It is never a reliable indicator of future success. It's akin to walking a tightrope; one small misstep or lapse in judgment can send us plummeting from the moral high ground into regrettable situations.

The deeply ingrained human emotions of lust, greed, jealousy, and even violence persist within us. Despite the progress of civilization over thousands of years, we have only managed to suppress them—they have not disappeared. Everything we suppress tends to resurface with greater vigor, the more we resist.

Just as we all grapple with the constant struggle to be honest and loyal, even the Buddha himself faced a final battle with Mara as he climbed the spiritual and moral ladder towards enlightenment.

In this story, as Siddhartha Gautama, who would later become the Buddha, was on the cusp of attaining enlightenment, Mara, the personification of desires and negative forces, made one last-ditch effort to distract him from his path to enlightenment. Mara unleashed a barrage of temptations, doubts, and illusions, attempting to shake Siddhartha's resolve. However, Siddhartha, with unwavering determination and a steadfast moral compass, remained focused and untouched by Mara's onslaught. In the face of such extreme vigour from his inner temptations, Siddhartha's inner strength and commitment to his values prevailed, and he achieved enlightenment.

The story of Buddha's encounter with Mara serves as a powerful illustration of the ongoing battle between our inner virtues and the deeply ingrained human emotions that reside within us. This story serves as a poignant reminder that as we climb higher on our own spiritual or moral journeys, the pressure and temptations we encounter may become more substantial and challenging. Just like Siddhartha, we, too, must be prepared for the relentless assaults of our own inner desires and weaknesses. The story underscores the importance of unwavering commitment to our values and principles, even in the face of intense inner turmoil and external temptations.

In this ever-evolving landscape of human emotions, we can only hope that, like Siddhartha, the strength of our character and the resilience of our moral compass will guide us, ensuring that we stay true to our path of integrity and loyalty.

Tracing the Historical Roots of Coconut Use among the Tamils

Determining the historical use of coconuts by Tamils poses a formidable challenge due to the scarcity of well-documented records. However, piecing together insights from regional history, literature, and the accounts of foreign travellers allows us to speculate on the introduction of coconuts to the Tamils.

Contrary to the notion that the imperial Chola period marked the acquaintance of Tamils with coconuts, historical evidence points to a much earlier familiarity. The 5th-century Egyptian traveler Cosmas Indicopleustes referenced the 'Indian nut' in his writings, suggesting the presence and utilization of coconuts in India during that era. Scholars posit that these references likely allude to coconuts, indicating their prevalence in the Indian subcontinent by the 5th century AD and supporting the idea that Tamils were already acquainted with them.

The belief that Tamils have incorporated coconuts into their way of life since prehistoric times gains credence for several reasons. Firstly, the expansion of Tamil influence beyond India to Sri Lanka by at least 200 BC is well-documented. Sri Lankan records dating back to about 300 BC also make references to coconuts. Additionally, historical evidence by De Candolle in 1826 suggests that the Eastern Archipelago, near Sumatra and Java, was the original habitat of coconuts. The ability of coconuts to float in the sea for up to 110 days, with experiments demonstrating their capacity to germinate and grow during this time, makes it plausible that coconuts could have reached Sri Lanka's shores without human intervention.

The ancient Tamil name for Sri Lanka, 'Eelam,' is believed by some historians, including Prof. Indrapala, to be based on the coconut tree, further supporting the idea that coconuts were integral to Tamil culture. Additionally, the Tamil Sangam anthology, written between 300 BCE and 300 AD, contains references to the word 'Thengu,' thought to denote the coconut tree.

Further archaeological findings in Tamil Nadu, such as small, coconut-like fossil fruits along various rivers and mountainsides dating back to the Eocene Epoch (56-34 million years ago), have led researchers to propose the hypothesis that coconuts originated in India. However, the identification of coconut fossils remains challenging and uncertain, as is the case with many palm fossils.

Based on the historical evidence presented, it is reasonable to assume that Tamils had access to coconuts, either through Sri Lanka or as a native plant, since at least prehistoric times.

கவிதை நீ கவிஞன் நான்

சொல்லில் தெய்வம் எழும்
கணம் உண்டென்றனர் அறவோர்
சொல்லெலாம் பொருளிழக்கும்
கணம் உண்டென்றனர் அறிவோர்

அவ்விரண்டின்  மெய்மை உணர்ந்தது
உனைக் கண்டு மட்டுமே

என் சொல்லின் உருவம் நீ!
என் சொல்லின் மௌனமும் நீ!

 - குமரன்

The Decline of Buddhism in Tamil Country

The decline of Buddhism in Tamil Country was not due to violent oppression, unlike what happened in North India. Instead, it was the result of a dual approach taken by the Hindu community in Tamil Country, which uprooted both the philosophical dominance and public support that Buddhism had enjoyed. Despite the fact that Buddhist philosophy had reigned supreme in India for a thousand years and that Buddhist scholars had never been defeated in philosophical debates, the rise of Adi Shankara in the 8th century had a profound impact on the region.

Shankara, a philosophical prodigy born in Tamil country in the early 8th century CE, had reportedly mastered all Buddhist and Hindu philosophies by the age of 16. He synthesized his knowledge and developed his own philosophy known as Advaita Vedanta, a non-dual philosophy that expresses Buddhist ideology using Hindu vocabulary and his tremendous logic to bridge the gap. Shankara reinterpreted entire Hindu texts using his logic, without negating Buddhism or Buddha. He simply demonstrated how the same Buddhist truths could be derived from his interpretation of Hindu texts. This can be compared to deriving Newtonian gravitational equations from the more sophisticated Einsteinian gravitational equations by making two simple assumptions. Shankara also dismissed the ritualistic part of Vedas, similar to Buddha. As a result, some sections of Hindus still consider him as "Buddha in disguise." Ultimately, Shankara defeated both traditional Hindu scholars and Buddhist scholars throughout India in debates and established his reinterpretation of Hinduism as the supreme philosophy in India, restoring Hinduism's prominence within intellectual circles.

On the other front, Buddhism encountered a fundamental challenge in attracting the masses, evident not only in Tamil Country but also in regions like Sri Lanka. Unlike some religious traditions where followers might pray to deities for personal wishes, Buddhism's focus on self-reliance and inner transformation posed a barrier to mass appeal. Buddhists couldn't pray to Buddha to fulfil their wishes, as he wouldn't come and intervene to solve personal problems. This aspect compelled many Buddhists to maintain connections with Hindu gods, as observed in Sri Lanka even Today.  Similarly, Buddhists in Tamil country maintained connections with Hindu deities. 

Then came the Bhakti movement in Tamil Country, bringing about a transformation in the religious practices of the Hindu community. This devotional movement simplified Hinduism, focusing on love and devotion as paths to salvation, while shedding the complexities of rituals and caste hierarchies. Tamil saints traversed the length and breadth of the region, propagating this movement.

The two-pronged attack on Buddhism – the philosophical synthesis by Adi Shankara and the Bhakti movement – proved to be increasingly challenging over time. While Shankara's logical prowess harmonized Buddhist and Hindu ideologies under a unified framework, the Bhakti movement resonated deeply with the masses by presenting a simpler, more emotionally accessible path to spiritual fulfilment. As a result, Buddhism struggled to maintain its ground and the decline began in the 8th century CE and extended over the subsequent centuries. By the 13th century, Buddhism had largely faded from the Tamil country, with Hinduism firmly reestablished as the dominant religious tradition.

As you can see, historical events are rarely the result of a single isolated cause; instead, they usually emerge from a complex interplay of various factors, circumstances, and dynamics. Human history is shaped by a multitude of social, cultural, economic, political, and individual elements that interact in intricate ways, leading to the outcomes we observe. Analyzing historical events requires a nuanced understanding of these multifaceted dynamics to truly appreciate the complexity of the past. Anyone who presents a simplistic narrative is either stupid or driven by a hunger for power and chauvinism.

பொழுது இடை தெரியின் பொய்யே காமம் 🥰

This poetic scene reminds me of a few lines from a Tamil poem dating back to around 100 BCE. I'm certain that my forefathers were hopelessly romantic, and my foremothers didn't stand a chance to resist their charm. 🥰🤣

காலையும், பகலும், கையறு மாலையும்,

ஊர் துஞ்சு யாமமும், விடியலும், என்று இப்

பொழுது இடை தெரியின் பொய்யே காமம் 

- அள்ளூர் நன்முல்லையார் (குறுந்தொகை -32)

Translation - If you are able to differentiate between morning, noon, evening, the night when the village sleeps, and dawn, then you are not truly in love.

மரபும் மகிழ்ச்சியும்

ஜே ஜே படத்தில் ஒரு காட்சி வரும். மரபில் தோய்ந்த ஒரு மனம் சாதாரண வாழ்க்கையில் அடையும் இன்பங்கள் என்ன என்று நண்பர்கள் கேட்கும் போது நான் அடிக்கடி இந்தக் காட்சியைத் தான் உதாரணம் சொல்லுவேன். படத்தில் மாதவன் தான் காதலித்த பெண்ணை விட்டு வேறு ஒருவரைத் திருமணம் முடிக்க வேண்டிவரும். திருமணத்துக்குச் சம்மதம் தெரிவித்து விட்டு கவலையுடன் சென்றமர்ந்து அந்தப் பெண்ணை முதல் கண்டவுடன் வயலினில் அவர் வாசித்த இசையை இறுதியாக மீண்டும் வாசித்து விட்டு அழுதபடி வயலினைப் போட்டு உடைப்பார். 

இந்த காட்சியைச் சாதாரணமாக எந்த ஒரு மரபுப் பயிற்சியும் இல்லாத ஒரு பார்வையாளன் கவலையுடன் கடந்து போவான். மரபுப் பயிற்சி இல்லாவிட்டாலும் கொஞ்சம் நுண்ணுணர்வு உள்ள பார்வையாளன் என்றால் இதில் உள்ள “என் வாழ்க்கையில் இனி அவள் இல்லை எனவே எந்த இனிமையும் இல்லை” என்று குறிப்புணர்த்தும் காட்சி அமைப்பின் கவித்துவத்தைக் காண்பான்.

ஆனால் நுண்ணுணர்வோடு உங்களுக்கு மரபுப் பயிற்சியும் இருந்தால் இந்த காட்சியில் நீங்கள் அடையும் வேறு உச்சம் ஒன்றுண்டு. இந்து தொன்ம கதைகளில் கிருஷ்ணனும் ராதையும் காதலர்கள். கிருஷ்ணர் கம்சனை வென்று பிருந்தாவனத்திலிருந்து மதுரா நகருக்குச் சென்ற போது ராதையை அவர் பெற்றோர் வேறு ஒருவருக்கு மணமுடித்து விடுவார்கள். ராதை கிருஷ்ணனை நினைத்து ஏங்கி உடல் மெலிந்து இறக்கும் தறுவாயில் அவள் விருப்பத்துக்கு இணங்க அவள் அருகே அமர்ந்து கிருஷ்ணர் புல்லாங்குழல் வாசிப்பார். அதைக் கேட்டபடி ராதை உயிர் பிரியும். கிருஷ்ணர் உடனே அவர்களது காதலின் அடையாளமாக இருந்த புல்லாங்குழலை உடைத்து எறிவார். அதன் பிறகு கிருஷ்ணர் ஒருபோதும் குழலை வாசிக்கவில்லை என்று இரண்டாயிரம் வருடத்துக்கு முற்பட்ட பாகவத புராணம் கூறுகிறது.

அந்த தொன்மக் கதை உங்களுக்குத் தெரிந்தால் உடனே இந்தக் கவித்துவமான காட்சி வேறு கனம் கொண்டுவிடுகிறது. இந்தக் காட்சி ஈராயிரம் ஆண்டுகால பொருள் ஏற்றப்பட்ட ஒன்றாகிவிடுகிறது. ஒரு பெருமரபின் அறுபடா நீட்சியென சென்றமைகிறது. உங்கள் ஆழ்மனதுக்குள் உள்ள அந்த இணைப்பை நீங்கள் கண்டடையும் கணத்தில் நீங்கள் உணரும் ஒரு பரவசத்தை, ஒரு மின்னதிர்ச்சியை அதை ஒருபோதும் உணராத ஒருவருக்கு என்றும் சொல்லி விளக்கிவிடமுடியாது. அன்று முழுவதும் மனம் இனம்புரியா இன்பத்தில் கொந்தளித்துக் கொண்டே இருக்கும். 

நம் வாழ்க்கை என்பது சாதாரண நிகழ்வுகளால் ஆனது. நம் அன்றாடத்தில் பெரிதாக ஒன்று நடப்பதில்லை. எனவே பெரும்பாலான நாள்கள் பரவசம் அற்றதாகச் சலிப்பூட்டும் ஒன்றாகவே இருக்கும். நீங்கள் இன்பத்துக்காக வேறு ஏதும் ஒன்றை நாடவேண்டி இருக்கும். அவையும் அனுபவிக்க அனுபவிக்கச் சலிப்பூட்டும், வெறுமையைக் கொண்டு வரும் உலகியல் இன்பங்களாய் இருக்கும். நீங்கள் மீண்டும் மீண்டும் அந்த இன்பங்களில் மூழ்கி எதார்த்தத்தை மறக்க முயல்வீர்கள். அப்படி உலகியல் இன்பங்களில் மூழ்கி நிறைவுற்றவர்கள் யாருமில்லை. ஆனால் உங்களுக்கு எந்தளவு மரபில் பயிற்சி இருக்கிறதோ அந்த அளவுக்கு அன்றாட அழகு உங்கள் கண்ணில் பட்டுக்கொண்டே இருக்கும். ஒரு சிறிய சாதாரண அனுபவம் மரபு பயிற்சி இருக்கும் போது சட்டெனப் பெரிதாகும். 

என் வாழ்வில் நடந்த இன்னும் ஒரு உதாரணத்தைச் சொல்கிறேன். நானும் நண்பர்களும் யானைகள் சரணாலயத்துக்குச் சென்றிருந்தோம். ஒரு சிறு யானை குட்டி ஒன்று நின்று கொண்டிருந்தது. மரபுப் பயிற்சி இல்லாத நண்பர்கள் கொஞ்ச நேரம் அதைப் பார்த்தார்கள். பார்த்து எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறது என்று சொல்லிக்கொண்டார்கள் அவ்வளவுதான் செல்வோம் என்று சென்றுவிட்டார்கள். எனக்கோ அந்த குட்டியைப் பார்த்ததும் உடனே ஒரு பரவசம். ஒரு மின்னல் அடித்துவிட்டது. 

சங்க இலக்கியத்தில் குறுந்தொகை பாடல் ஒன்றில் யானைக் குட்டியை “கயந்தலைக் குழவி” என்று சொல்வார்கள். யானைக் குட்டியை எப்போதாவது நேரில் பார்த்தவர்களுக்குத் தெரியும் அதன் தலை உடலை விடச் சற்றுப் பெரிதாக இருக்கும் அந்தத் தலையில் மனிதர்களைப் போல் நல்ல முடி இருக்கும். அதனால் தான் அதைக் கயந்தலைக் குழவி என்கிறார்கள். அந்த சங்கக் கவிதையில் சொல்லப்பட்ட யானைக்குட்டியின் குறும்பும் அழகும் இந்தக் குட்டி மீது ஏறிவிட்டது. ஒரு சாதாரண யானைக் குட்டியின் அழகு மரபுப் பயிற்சி இருக்கும் போது சட்டெனப் பெரிதாகிவிட்டது. நண்பர்கள் அந்த காட்சியை எளிதில் கடந்து சலித்து அடுத்தது என்ன இருக்கிறது பார்க்க என்று தேடிக்கொண்டிருந்தார்கள். எனக்கு அன்று முழுவதும் “கயந்தலைக் குழவி” என்ற சொல்லும் பரவசமும் மனதிலிருந்துகொண்டே இருந்தது.

நான் என் நண்பர்களிடம் தமிழ் மற்றும் இந்து மரபைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்ளுங்கள் என்று சொல்வது தமிழை, தமிழ்ப் பண்பாட்டைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்பதுக்காக எல்லாம் இல்லை. தமிழை அப்படி எவரும் காப்பாற்ற வேண்டியதில்லை. தமிழ்ப் பண்பாடு அன்றும் சரி இன்றும் சரி எண்ணிக்கையால் அல்ல வெறும் ஐந்நூறு அல்லது ஆயிரம் பேர் கொண்ட குறுங்குழுவின் தீவிரத்தால் தான் தலைமுறை தலைமுறையாக முன் கொண்டு செல்லப்படுகிறது. மரபு என்பது நம்முடைய அழகுணர்வைத் தொடர்ந்து திரட்டி தரக்கூடிய ஒரு பெரும் தொடர்ச்சி. அதைப் பயிலாதவர்களுக்கு அனுபவிக்க அனுபவிக்கச் சலிப்பூட்டும் உலகியல் இன்பம் மட்டுமே விதிக்கப்பட்டுள்ளது. அதை விட மேலான ஒரு இன்பத்தையும் நிறைவையும் என்றும் நீங்கள் அறியமாட்டீர்கள். அதனால் தான் நான் உங்கள் மரபை அறிந்து கொள்ளுங்கள் என்று மீண்டும் மீண்டும் நண்பர்களிடம் சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறேன்.

Hypocrisy, Violence, and the Quest for Peace: Lessons from Sri Lanka

If any members of the Tamil diaspora harbour dreams of another war in Sri Lanka, I invite them to consider the following: Rather than advocating for violence from a distance, why not encourage their own children, who have safely settled abroad, to return to Sri Lanka and take up arms in an armed struggle once again? If their passion for armed resistance is genuine, they should have joined the Tigers and taken up arms when they were younger. Instead, they chose to flee Sri Lanka and seek safety for themselves, their families, and their children in foreign lands. It is worth noting that the testimonies provided by many of them to support their asylum application regarding the forced conscriptions and human rights abuses by the Tigers were used as primary evidence by their respective governments to designate the Tigers as a terrorist organization. Their hypocrisy sucks.

The 26 years of armed struggle against oppression in Sri Lanka yielded nothing but the tragic deaths of over a hundred thousand innocent Tamil people. Three generations of young men and women lost their futures in the process. When one responds to violence with further violence, it only perpetuates a cycle of brutality. The opponents, in turn, justify their disproportionate violence based on the initial acts of violence committed. For instance, if one were to inquire why approximately 3,000 innocent Tamils were killed during the anti-Tamil riots in 1983, a moderate Sinhala individual might simply attribute it to the trigger of the deaths of 13 Sri Lanka Army soldiers at the hands of the Tigers. Similarly, if asked about the anti-Tamil riots in the country in 1956, 1958, and 1977, they may not have a satisfactory answer.

When people who lack power confront a formidable adversary, attempting to overcome them through violence results in huge losses. This is precisely why Gandhi chose the path of non-violence. Through practising non-violent resistance in the face of violence, Gandhi appealed to the conscience of his opponents and dismantled their moral superiority. One of his most powerful strategies was resisting an opponent without harbouring hatred towards them. This approach attracted support from a multitude of white individuals, illustrating its effectiveness. It is important to address the misconception that many Tamils believe in, which is that Gandhism failed in Sri Lanka. This assertion is not accurate.

There was a time when the Tamils in Sri Lanka had a leader like S. J. V. Chelvanayakam, who successfully organized a civil disobedience movement inspired by Gandhi's principles. In the 1970s, armed revolutions were spreading globally, and leftist groups actively promoted them. Consequently, some Tamil youths, feeling devoid of other options, resorted to violence after the introduction of racially motivated university standardization prevented their access to higher education. Chelvanayakam, who commanded respect among Tamil youth, urged them to abandon violence and prioritize education. However, following his death in 1977 and India's involvement, the Tamils fell into a geopolitical trap, and non-violent protests gave way to violent militancy.

Gandhism may be slow and require patience, but it offers a certain path to a solution with minimal casualties. Compared to the loss of Tamil lives during the civil war, the number of deaths resulting from anti-Tamil pogroms since independence is relatively small. I hope the Tamils possess the wisdom to avoid falling into geopolitical traps once again and refrain from resorting to violence in their fight against discrimination. While I support resistance to secure our rights, I cannot endorse violence, not out of cowardice, but because I understand that there is no hope for a solution through violent means.

Imagine a hypothetical situation in which Sri Lanka undergoes a division, resulting in two separate countries. Such a separation would unquestionably bring harm to both the Tamils and Sinhalese communities. It would lead to bitterness and the emergence of two hostile states with ongoing border disputes. Instead of moving forward and experiencing growth, both countries would be burdened with the perpetual drain of economic resources needed to sustain large standing armies solely focused on deterring potential conflicts. Therefore, it becomes essential to explore alternative avenues that lead to peaceful resolutions, fostering unity, understanding, and progress for all the communities involved.

The Menace of Sinhala-Buddhist Fundamentalism: A Call for Awareness and Unity

Many Sinhala-Buddhists fail to speak out against Sinhala-Buddhist fundamentalism due to the mistaken belief that it only affects minorities and not their own community. However, history teaches us that fundamentalism ultimately destroys one's own people and culture more than any other group. Fundamentalism does not really care for any culture or religion; it only manipulates them to serve its ends. Fundamentalism can never be the guardian of faith; it is the arch-enemy that goes all out to destroy a religion. An example of this can be seen in Islamic fundamentalism which was initially seen as a reformist movement protecting Islam from outsiders but has since restricted women's rights, influenced education systems to prioritize a narrow interpretation of Islamic teachings, suppressed cultural practices, free speech, and stifled artistic expression and promoted violence and intolerance.

The delusion that Sinhala-Buddhist fundamentalists hold about religion, race and history is similar to that of all fundamentalists: the belief in their superiority and the fear that their enemies aim to erase their glorious past. This type of thinking forms the foundation of fascism. Regardless of its basis in religion, caste, language, race, or nationality, fundamentalism always carries a destructive force within it. All forms of fundamentalism prioritize ideology over the well-being of their own people, leading to destruction in the long run. The loss of numerous innocent Sinhalese individuals, as well as the casualties suffered by Sinhalese soldiers in the civil war is a byproduct of the actions of Sinhala-Buddhist fundamentalists since independence. The Presidential Commission on the Easter attacks of April 2019  blamed the anti-Muslim violence as the trigger for the terrible Easter Sunday attacks which killed hundreds of Tamils and Sinhalese. Fundamentalists are willing to justify any number of casualties to uphold their ideology, perpetuating a catastrophic cycle of violence throughout history. 

Fundamentalism shares certain characteristics. It places its core ideology beyond question, labelling those who deny or disagree with it as enemies to be destroyed. It constantly creates new enemies to defend itself against and bases its actions on countering perceived threats. Thus fundamentalism is never motivated by positive ideals. Furthermore, fundamentalism promotes certain individuals as perfect representatives of its ideology, granting them immense power and idolizing them, demanding complete faith and adulation from their followers. 

Fundamentalism is opposed to democracy. Democracy thrives on debate, deliberation, and the freedom to accept or reject ideas. It seeks to include diverse perspectives and resolve contradictions through consensus. In contrast, fundamentalism consolidates power around its ideology, rejecting any dialogue or aspects of the past that do not serve its power politics. 

It is deeply frustrating to witness so-called educated Sinhalese individuals supporting Sinhala-Buddhist fundamentalists. Such individuals, in my view, lack genuine education and intellect, despite their degrees. When moderate Tamils stand up against Sinhala-Buddhist fundamentalism destroying Sri Lanka, it is not just for their own sake, but also for those Sinhala-Buddhists who remain silent today. Fundamentalism will only bring about absolute economic ruin and eventual war—history does not have a single exception to this rule.

Note: The insights and perspectives presented in this article draw inspiration from the concepts explored in Jeyamohan's article on fundamentalism. While specific references to Jeyamohan's work may not be provided, the ideas discussed here reflect the broader discourse on fundamentalism and its implications.

Unraveling the Consequences: The Ill-Fated Quest for a Sinhala-Buddhist Sri Lanka

I actually feel sympathy for those individuals who desired to transform the entirety of Sri Lanka into a Sinhala-Buddhist nation. Over the past two months, I have been researching instances of similar attempts to engineer societies in other countries and examining their ultimate outcomes. Such endeavours yield both short-term and long-term consequences in other countries. We have already witnessed the successful realization of the short-term consequences: civil war and economic deterioration. Looking at the long-term implications in such countries, there are two possible scenarios. 

The first involves the fragmentation of the country into two or more separate nations, while the second entails being absorbed or annexed by another country. In the case of Sri Lanka, this could manifest as the country splitting into two states or India annexing Sri Lanka. Both outcomes are equally plausible, although I believe the latter is more likely. Several indicators point towards this possibility. In a contemporary context, three indicators are present before a country is annexed. Firstly, there must be internal divisions within the population. Secondly, the economy must be failing. Lastly, a rising superpower in close proximity is necessary. In Sri Lanka, all three indicators align. All indications strongly suggest this inevitable long-term outcome. 

Generally, individuals tend to have difficulty envisioning events beyond their own lifetimes. In the grand scheme of history, a human lifetime is merely a fleeting moment, during which significant changes rarely occur.  It saddens me that I won't be alive to witness the moment when these Sinhala-Buddhist nationalists realize the consequences of their actions.

Note - I have previously written an article exploring the geopolitical factors that impact the sovereignty of Sri Lanka. For a clearer understanding, I encourage you to give it a read (link).

Challenging Sri Lanka's Archaeological Narrative: Towards Inclusive Governance

The resignation of the DG of the Archaeology Department brings a bittersweet relief. After 75 long years, a Sri Lankan head of state has finally acknowledged the existence of Tamil Buddhist sites in the country, a historical fact that should have been recognized earlier. However, there is still so much more that needs to be addressed. In present-day Sri Lanka, archaeology predominantly serves the interests of contemporary Sinhala Buddhist nationalism. Archaeological research must avoid using modern ethnic labels imposed by European colonialism to describe events of the past, as it distorts historical accuracy.

The conflict surrounding the discovery of Buddhist sites in the North and East of Sri Lanka stems from the attempt to intertwine religion and ethnicity as inseparable. The presence of Buddhist archaeological sites in the regions where Tamils reside today does not automatically prove the presence of Sinhalese in the past. Unfortunately, many Sinhala-Buddhists maintain the belief that Buddhism in Sri Lanka is exclusively for the Sinhalese, refusing to accept that Tamils were also Buddhists in ancient times because the majority of Tamils now identify as Hindu or Christian.

The past is not a singular entity; it comprises diverse narratives within an archaeological site. However, the work carried out by the Archaeological Department in Sri Lanka predominantly seeks to construct an imagined Sinhala-Buddhist past, neglecting the changes in identities that have occurred over centuries due to political, economic, cultural, and ecological factors. This narrow view of associating a specific site with a particular community in a timeless manner is not an act of scholarship but rather a manifestation of racism.

The modern scientific investigation of archaeological sites in Sri Lanka can be traced back to the British colonial era. The study of the island's historical sites was not solely driven by the pursuit of knowledge; rather, it served as a means of exerting control over the present through understanding the past. Regrettably, the Sri Lankan state continues to employ similar tactics today. A mere glimpse at the Department of Archaeology's emblem reveals the type of historical site that receives state support, often at the expense of other archaeological sites. This prioritization reinforces a Sinhala-Buddhist narrative of Sri Lankan history.

Under the guise of archaeology, minority communities are being deprived of their cultural and religious spaces, as well as their livelihoods. This blatant discrimination is nothing short of racism. The centralized and militarized approach to archaeological work in the country must come to an end. The Archaeology Department has perpetuated and enabled Sinhalization for decades, with racism and disregard for the law deeply ingrained in its institution, processes, and practices. The actions of the Director align with the organization's ethos and practices, emphasizing the need for institutional reform.

The Archaeology Department collaborates with the Wildlife Department and Forests Department to seize private lands in the North and East, as well as lands historically used by local communities for agriculture. It is crucial to move beyond the grandstanding of presidents and sporadic orders for release, towards comprehensive institutional reform. Presidents may change, but the system and institution remain constant.

We can only hope that the forthcoming national plan for archaeology conservation and restoration, which the President has assured, will finally address these long-standing issues. Unfortunately, certain individuals on social media continue to make baseless claims, suggesting that Ranil intentionally undermines the Buddhist heritage in Sri Lanka to appease Tamils. Such racist and misguided sentiments exemplify the challenges faced by Sri Lanka as a whole.

While I acknowledge Ranil's efforts in this matter, they lack effectiveness without comprehensive systemic and constitutional changes in the governance of the country. These decisions are transient, much like certain positive steps taken for reconciliation between 2015 and 2019 that were later reversed by subsequent leaders. Even if Ranil were to halt land grabbing today, there is a risk that another president, capitalizing on Sinhala Buddhist support, might reintroduce such practices tomorrow, discrediting Ranil's actions as mere attempts to gain Tamil votes. 

That is why it is crucial to implement comprehensive systemic and constitutional changes in the governance of the country. Merely addressing isolated issues or relying on the actions of individual leaders will not suffice. To truly bring about lasting change, the entire system needs to undergo reform. Without such fundamental changes, the cycle of discrimination and marginalization will persist, undermining any progress made in the name of reconciliation.

Review: மலர்த்துளி: 12 காதல் கதைகள் [Malarthuli]

மலர்த்துளி: 12 காதல் கதைகள் [Malarthuli] by Jeyamohan
My rating: 4 of 5 stars

ஜெயின் மற்ற கதைகளில் இல்லாத எளிமை இதில் கைகூடியிருக்கிறது. ஜெயின் கதைகளில் பொதுவாக உள்ள அலையலையென விரியும் உள்மடிப்புகள், எதிர்பாராத நுட்பங்கள் ஏதும் இல்லை. இந்த மனநிலையோடு இந்த கதைகளைப் படிப்பது அவசியம். இது எளிய கதைகள் என்று ஜெ முன்னுரையில் சொல்லி இருந்தாலும் முதல் கதையை வாசித்தவுடன் குழம்பிப் போனேன். இது ஜெ கதை போல் இல்லையே. ஜெ அப்படியெல்லாம் நினைத்தாலும் எளிய கதைகளை எழுத முடியாது அவரையும் தாண்டி சில உள்மடிப்புகள் இருக்கும் என்று ஒரு நம்பிக்கை. உடனே ஒரு வேளை எனக்குத் தான் கதையின் உள்மடிப்புகள் புரியவில்லையா என்று என் வாசிப்பின் மேல் கோபம் வந்தது. புத்தகத்தைத் தூக்கி வைத்துவிட்டேன். புத்தகத்தைத் திருப்பிப் படிப்பதை நினைக்கவே எரிச்சலாக இருந்தது. பின் முதல் கதையை மீண்டும் படிக்க வேண்டாம். இரண்டாம் கதையான "கருவாலி" இருந்து தொடங்குவோம் என்று முயன்றேன். கருவாலி கதை விறுவிறுப்பாகச் செல்லும் போது காதல் தோன்றும் ஒரு கணத்தில் சட்டென முடிந்துவிட்டது. ஒரு கணம் ஒரு குறிப்புணர்த்தல் மட்டும் தான்.

இந்த தொகுப்பின் கதைகள் எல்லாம் அப்படி காதலில் கணத்தைத் தான் சொல்லிச் செல்கிறது. இருவருக்குள் காதல் எப்படித் தோன்றுகிறது என்பது எப்போதும் யாராலும் புரிந்து கொள்ளமுடியாத விந்தைதான். ஒரு கணம் அவ்வளவு தான். அதற்கும் தர்க்கத்துக்கு எந்த தொடர்பும் இல்லை. காதல் தோன்றிய பின் நாம் அதைத் தர்க்கத்தை வைத்து விளக்கிக் கொள்கிறோம். காதலில் ரகசியங்களை, தவிப்புகளை, பாவனைகளை, பரவசங்களை நுண்மையாகச் சுட்டி செல்லும் கதைகள் இவை. இந்த சிறுகதை தொகுதி ஒரு ஒரு மயிலிறகின் வருடல். ஒரு இனிமையான கனவு கண்ட நிறைவு.

View all my reviews

Solution to Sri Lankan Ethnic Crisis

My Sinhalese friend angrily suggested that the ultimate solution to Sri Lanka's ethnic tension is eliminating all the idiots on both sides. I couldn't help but smile and responded, "How on earth would you go about identifying who falls into the 'idiot' category and who doesn't?" To my surprise, my friend quipped that anyone who believes in Tamil nationalism or Sinhala-Buddhist nationalism is automatically labelled a fool. 

With an even bigger grin, I recounted a funny tale from my early days on Facebook back in 2008. You won't believe it, but when the platform asked about my political views, I filled in "Tamil Nationalism"! And guess what? Before we met, you were convinced that power devolution would divide the country—a tale straight out of the Sinhala-Buddhist nationalist playbook.

Now, imagine if your plan had been executed around that time. According to your standards, we would have been deemed fools and targeted for termination! But hey, since 2008, I've interacted with many Sinhalese folks and delved into Sri Lanka's history and the underlying causes of the ethnic crisis. Those experiences have steered me far away from those earlier political views.

Sure, there might be plenty of idiots on both sides who stubbornly refuse to listen to other perspectives. I completely understand your frustration, and I won't deny that I haven't experienced similar feelings of anger as you have today. However, there are also many like us who are simply misinformed. That's precisely why I find Gandhi's wisdom incredibly valuable. He said, "I wish to change their minds, not kill them for the weaknesses we all possess." That, my friend, is the only way to overcome the ethnic crisis in Sri Lanka— by seeking to educate and change minds rather than resorting to violence. 

Violence only perpetuates more violence, providing no lasting solution or real victory for either side. Temporary successes achieved through violence often come with long-term consequences. Moreover, violent conflicts leave deep emotional scars that become the very source of future cycles of violence. This repetitive loop can only be broken if we actively strive to address and heal the wounds of the past. Healing the emotional scars requires embracing truth and accountability while fostering reconciliation relies on implementing power-sharing mechanisms. There are no alternative paths to break free from the vicious cycle of violence. The sooner we come to realize the significance of this, the better it will be for our beloved country.

Advice for Sinhala-Buddhist nationalists

Listen up, Sinhala-Buddhist nationalists, because I've got a hilarious newsflash for you. Your self-proclaimed Sinhala intellectuals are spreading the idea that even entertaining the notion of power sharing is like bestowing upon the Tamils a luxurious, VIP favour, all while leaving the poor Sinhalese in the dust! But what your brainiacs fail to grasp is that power sharing is not just important to the Tamils, it's actually more important to the Sinhalese. Talk about a plot twist! Sri Lanka's post-independence policy was all about making the Tamils suffer while the Sinhalese got a free pass. This tremendously backfired on your face when Tamils took up arms against discrimination. Then your brilliant plan seemed to be, "Who cares if the Sinhalese lose an eye, as long as the Tamils lose both their eyes!"But little did you know, karma had a hilarious surprise waiting for you. It turned out that your "genius" plan backfired, and the Sinhalese ended up losing both their eyes too. Ouch! That's gotta sting! Today, our beloved country is walking around with its begging bowl in hand, asking for a little help.

You had this brilliant idea: "Tamils are our sworn enemies! We must safeguard the Sinhalese nation, language and culture from them!" And guess what? The majority of Sinhalese folks just sat there, some even clapping their hands in excitement, while the Tamils faced oppression. But your master plan ended up doing the exact opposite of what you intended! Today, the economy takes a nosedive, and as a result, several hundred thousand Sinhalese dudes and dudettes pack their bags and search for greener pastures abroad. Their kids will be growing up in some far-off land, struggling to pronounce "ayubowan" or completely clueless about the awesomeness of traditional Sinhalese customs. It's like a disappearing act, poof! This is the magnificent outcome of your grand plan to bring back Sri Lanka's Sinhala-Buddhist glory! It is nothing short of enraging that any educated Sinhalese would choose to support Sinhala-Buddhist nationalists. Such individuals, in my eyes, are simply fools parading around with their degrees, devoid of any genuine education or intellect. 

Unlike our dear Sinhalese counterparts, Tamil identity, language, and culture don't rely solely on the future of Sri Lanka. Tamils aren't confined to Sri Lanka alone. They've spread their wings and made their presence known in multiple countries. We're talking about close to a million or more Tamils chilling in four nations and more than 100,000 Tamils in 16 other countries. Tamil communities can be found in approximately 180 countries. So, unlike a Sinhalese wherever a Sri Lankan Tamil goes now, their offspring have all the opportunities in the world to keep their Tamil identity intact. They've got Tamil language schools and fine arts institutes in every major country around the world, ready to keep their culture thriving.

Sinhala-Buddhist nationalists trying to turn Sri Lanka into a solely Sinhala-Buddhist nation is nothing short of a hilarious fantasy. Both the Tamils and Sinhalese have equal historical claims to call it home, you know!  Oh, and let's not forget the whopping population of approximately 2.3 million Sri Lankan Tamils within the country itself. You can't just wave a magic wand and make them disappear, no matter how hard you try. Just think about the economic powerhouses like Singapore, Malaysia, and India, where the Tamil community is recognized and valued as friends rather than enemies bringing about some pretty impressive economic outcomes. Now that's what I call a power move! They're proof that embracing diversity leads to progress. Take notes, folks!

To all, you Sinhala-Buddhist nationalists out there, go ahead and continue pushing your agendas, but let's be real here. Before you roll the dice again, maybe take a moment to consider the absurdity of the situation. Tamils have reached the point where they've got nothing to lose except their lives, while the Sinhalese have everything on the line. This is a lopsided gamble! You are just engaging in a conflict you can never win, risking everything you got. 

Any person who approaches this matter with a logical mindset and a solid understanding of world history would recognize the inherent risks and negative consequences associated with engaging in such a conflict. The potential outcomes of such a conflict are limited to two possibilities: impeding the progress of the Sinhalese community in the best-case scenario or leading to the complete collapse of Sinhalese civilization in the worst-case scenario. Innocent Sinhalese people simply desire to live in a prosperous homeland with happiness and peace. Your actions only serve to jeopardize that. 

Once upon a time, before borders became a thing, civilizations were doing their thing, chilling without any divisions. Then along came the British, leaving us with these boundaries we're all stuck with now. Back in the day, Sri Lanka was buddy-buddy with Tamil Nadu, part of the Madras Presidency of British India. Imagine if the British had just left it like that. Sri Lanka would be part of India, and both Tamils and Sinhalese would be swallowing Hindi whether we liked it or not.

Oh, I can already predict the heroic proclamation about to burst forth from your lips! "We are the proud offspring of Dutugemunu and Vijayabahu, invincibility runs through our veins!" But here's the hilarious truth: back in his day, everyone had swords and shields. Nowadays, if we were pitted against a technologically superior opponent, we'd be as helpless as a squirrel trying to outrun a cheetah!" Don't forget what happened when European colonizers came to our shores armed with fancy ships, cannons and muskets. 

Sri Lanka's independence is just a blip in history's eye. Seventy-odd years? In the grand scheme of history, that's just a blink of an eye. So, let's keep it real and remember that the world keeps turning, history has seen bigger things, my friends. Will you choose the path of reason, or will you keep pushing your luck and end up being the punchline of this tragicomedy? Only time will tell.

Hey there, my moderate Sinhalese friends, let me drop a truth bomb on you: The secret recipe for a prosperous Sri Lanka is mixing all the ingredients of power-sharing in a giant cauldron, stirring it with unity, and simmering it on the stove of cooperation. Power sharing is not synonymous with dividing a country; it does not involve giving undue preference to one group over another or promoting favouritism. Rather, it is a mechanism through which a country with diverse ethnicities can peacefully coexist, ensuring harmony and stability for all. It recognizes the importance of granting decision-making power and the ability to govern one's own life to every ethnicity, rather than solely concentrating it in the hands of the majority. In this way, power-sharing promotes inclusivity, equality, and a harmonious society.

It's time to roll up your sleeves, put on your superhero capes, and do this for our beloved motherland! If the mighty lions and fierce tigers join forces and let out a thunderous roar together, there's no stopping Sri Lanka! With our combined strength, wit, and charm, there's no challenge too big and no stage too grand for us to conquer.

பிறந்தநாள் வாழ்த்து

நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு நான் எழுதிய மரபுக் கவிதை. இது அறுசீர் விருத்தம் என்ற வகைமையுள் வரும் கவிதை. தமிழின் பாவகைகளுள் ஒன்றான ஆசிரியபாவின் இனங்களில் ஒன்று. இது அளவொத்த நான்கடிகளில் அமையும். ஒவ்வொரு அடியும் அறுசீர் கொண்டு அமையும். மோனை வெளித்தெரியுமாறு அடிகள் இரண்டாக மடக்கி எழுதப்படும்.

காரையம் பதியில் தோன்றி

    கவின்சுவிஸ் வாழ்க்கை கண்டு

பாரையும் விண்ணும் சேர்த்து 

    பண்பினால் ஆளும் அண்ணன்

மோரையும் ஒத்த வண்ண 

    மனதினை கொண்ட மன்னன்

சீரையும் சிறப்பும் கண்டு 

    செகந்தனில் நிறைக மாதோ!

- குகதாசன் குமரன் (06/05/2023)

சருகுகளின் கூச்சல்

பொன்னியின் செல்வனுக்கு எதிராக பலவகையான சார்புநிலை கொண்ட கும்பல்கள் அரைவேக்காட்டுதனமான விமர்சனங்களையும், காழ்ப்புக்களை வைத்து கொண்டே இருக்கின்றனர். விரிவான வரலாற்றுப்  புரிதல் இல்லாமல் ஒற்றைப்படையான வரலாற்று புரிதல் கொண்ட பிராமண எதிர்ப்பு குழு, புலிக்கொடியை நன்கு தூக்கி காட்டவில்லை, ராஜராஜன் புத்த பிக்குகள் முன் பம்முகிறார் என்று தமிழ்த் தேசியக்  குழு, பாடல்களில்  இந்துஸ்தானி ராகத்தை பாவித்துவிட்டார்கள், புது இசைக்கருவிகளை பயன்படுத்திவிட்டார்கள்,  தமிழ் பழைய தமிழ் போல் இல்லை என்று தமிழ் தூய்மைவாத கூட்டம்,  பூ கட்டும் சேந்தன் அமுதனும் படகு ஓட்டும் பூங்குழலியும் சோழ அரியாசனத்தில் அமரவிடாமல் செய்துவிட்டார்கள் இது பாட்டாளி மக்களுக்கு எதிரான நுண்ணரசியல் என்று ஒரு குழு, இதெல்லாம் கூட பரவாயில்லை இந்த வருடம் வந்த வாரிசு பட வசூலை PS-2 முந்திவிட்டால் தங்கள் தலைவனின் மானம் என்னாவது என்று படத்தின் மீது காழ்ப்பை கொட்டும் ஒரு புதுக் கும்பல். 

இந்த கூட்டத்தினருக்கு கனவும், கலையும் முக்கியம் இல்லை தங்கள் தரப்பும், அரசியலும், தங்கள் சாராசரித்தனத்தை மறைக்க நான் எவ்வளவு புத்திசாலி தெரியுமா படம் எடுத்தவர்களுக்கு எனக்கு தெரிந்த இந்த சின்ன விஷயம் கூட தெரியல என்று காட்ட முனையும் அதிமேதாவிதனங்களும் எள்ளல்களும் தான் முக்கியம்.  அதற்காக எந்த பெருமுயற்சியையும் அழிப்பார்கள். ஒரு படத்தை பார்த்து பிடித்திருக்கிறது இல்லை என்று சொல்ல எல்லாருக்கும் உரிமை உண்டு. அபிப்பிராயம் சொல்ல உரிமை உண்டு. ஆனால் அதற்கு மேல் சென்று ஒரு கலைப்படைப்பை விமர்சிக்க, நிராகரிக்க கட்டாயம் சில தகுதிகள் தேவை என்று இந்த கும்பல்களுக்கு யார் தான் புரிய வைப்பது.

மொண்ணைத்தன விமர்சனங்களை சொல்பவர்கள் பெரும்பாலானவர்கள் நான் பார்த்தவரை படித்தவர்கள். தாங்கள் பட்டப்படிப்பு படித்தவர்கள் என்பதாலேயே தங்களுக்கு அனைத்தையும் பற்றி விமர்சிக்க தகுதி உண்டு என்று நம்புபவர்கள். தமிழ் மரபு கொண்டாடும் கல்வி என்பது இவர்கள் படிப்பு என்று சொல்லும் பட்டப்படிப்புகள் அல்ல, அது ஒரு முழுமைக்கல்வி (holistic learning). நவீன கல்வி மூலம் இவர்கள் பெறுவது வெறும் தொழில் கல்வி. அதிலிருந்து சிலர் நுண்ணுணர்வால் எழுந்து முழுமைக்  கல்வியை நோக்கி செல்வார்கள் அவர்களே உண்மையில் கற்றவர்கள். இந்த அதிமேதாவி கும்பலை பார்த்து நான் சொல்ல ஒன்றே உண்டு “You just have degrees, don’t think you are intellectuals.” 

நிதர்சனம் தொலைக்காட்சி இயக்கத்தால் தொடக்கப்பட்ட போது அதை எப்படி மேம்படுத்தலாம் என்று ஒரு கருத்து கேட்பு கூட்டம் நடந்தது. அந்த கூட்டத்துக்கு கம்பவாரிதி ஐயாவும் யாழ்ப்பாணத்தில் பிரபலமான ஒரு நாடகாசிரியரும் (பெயர் மறந்துவிட்டது) அழைக்கப்பட்டிருந்தனர். கூட்டம் தொடங்கிய உடனே ஒருவர் எழுந்து நிதர்சனம் என்ற பெயர் நியூமெராலஜி படி சரியில்லை மாற்றவேண்டும் என்று சொன்னார். பின் ஒருவர் நிதர்சனம் என்பது தமிழ் வார்த்தை இல்லை என்று தொடங்கினார். இப்படி இந்த பெயர் குறித்த சர்ச்சை மாறி மாறி இரு மணித்தியாலங்கள் நடந்தது. அதுவரை பொறுமையாக ஒன்றும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்த அந்த நாடக ஆசிரியர் எழும்பி, நான் ஒன்று சொல்ல வேண்டும் என்று சொன்னார். எல்லாரும் திருப்பி அவரை பார்க்க  அவர் அந்த கூட்டத்தை பார்த்து சொன்னாராம் “நல்லகாலம்! இயக்கம் தொடங்கின காலத்தில இப்படியான கூட்டம் ஒண்டும் வைக்கவில்லை. அப்படி வைச்சிருந்தா இண்டைவரைக்கும் இயக்கத்துக்கு என்ன பெயர் வைக்கிறது எண்டு தான் பேசிக்கொண்டு இருந்திருப்போம் வேற ஒண்டும் நடந்திருக்காது” என்று.  இப்படி சொல்லிவிட்டு கூட்டத்தை விட்டு எழும்பி போய்விட்டார் என்று கம்பவாரிதி ஐயா அவரது நினைவுப்பகிர்வு நூல் ஒன்றில் சொல்லி இருந்தார். எனக்கு இப்போது அந்த சம்பவம் தான் ஞாபகம் வருகிறது.

வரலாறு முழுக்க இந்த கும்பல் இருந்து கொண்டே தான் இருக்கிறது. ஆனால் அவர்கள் சராசரிகள் என்பதாலே வரலாற்றில் குரலற்றவர்கள். சென்ற நூற்றாண்டுவரை உலகம் என்பது உயர்ந்தோர் மாட்டே தான். ஆனால் இந்த சராசரிகளுக்கு இன்று சமூக வலைத்தளம் பெரும் பலத்தை கொடுக்கிறது. அவர்கள் பெரும் திரளாக ஒன்றிணைகிறார்கள். இன்று இருப்பது போல் கலை இலக்கியத்தின் மீதும் இத்தனை ஒருங்கிணைந்த தாக்குதல் வரலாற்றில் எப்போதும் நடந்திருக்காது.  

நான் மீண்டும் சொல்கிறேன் பலர் நினைப்பது போல பொன்னியின் செல்வன் ஒரு வெறும் பொழுதுபோக்கு படம் அல்ல. மிக விரிவான அழகியல் கூறுகள் கொண்ட ஒரு கலைச் சாதனை. தமிழ் சினிமாவின் ஒரு பாச்சல் என்றே சொல்லலாம். இதை தங்கள் அரசியலால், அதிமேதாவிதனத்தால், பிழைபுரிதல்களால் புறக்கணிப்பவர்கள் காழ்ப்பை கொட்டுபவர்கள் எல்லோரும் காலத்துக்கு முன் வெறும் சருகுகள் ஆனால் இந்தப்  படம் காலம் தாண்டி நிற்கும்.

ஆதலால் புல் மேய்க!

பொன்னியின் செல்வன் மீதான விவாதங்களில் நான் கனிவோடு அணுகும் ஒரே தரப்பு அந்த நாவலை முழுதும் வாசித்துவிட்டு இந்த படத்தை குறை சொல்பவர்களை மட்டும் தான். தமிழ் சூழலில் கலை இலக்கிய பயிற்சி தற்செயலாக தான் அறிமுகம் ஆகும்.  இங்கு அவற்றை அறிமுகம் செய்ய முறையான அமைப்புகள் இல்லை. எனவே பலருக்கு வணிக இலக்கியம் தீவிர இலக்கியம் என்ற பிரிவினை இருப்பதே தெரியாது. நானே கூட 2014 வரை பொன்னியின் செல்வன், கடல்புறா போன்ற வணிக இலக்கியங்களை தான் நவீன தமிழின் உச்சகட்ட சாதனை என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.  மணிரத்னம் பொன்னியின் செல்வன் போன்ற ஒரு வணிக இலக்கியத்தை எடுத்து ஒரு கலைப் படைப்பை உருவாக்கி இருக்கிறார். 

பொன்னியின் செல்வன் படத்தை நாவலோடு ஒப்பிட்டு விமர்சனம் செய்ய முன்னர் எது வணிக இலக்கியம் எது தீவிர இலக்கியம் என்பதை தெரிந்து கொள்வது முக்கியம். வணிக இலக்கியம் (popular fiction) வாசகனை நோக்கி எழுதப்படுகிறது. அதில் வாசகன் தான் பிரதானம். அவனை திருப்திப்படுத்துவதே அதன் நோக்கம். உதாரணமாக பொன்னியின் செல்வனை எடுத்துக் கொள்வோம். கல்கி உண்மையில்  அதை 60 அத்தியாயம் கொண்ட நாவலாகவே எழுத நினைத்தார். ஆனால் அது வாரா வாரம் வெளியான போது பெரு வெற்றி பெற்றதால் கல்கி நிர்வாகி சதாசிவத்தின் வற்புறுத்தலால் அதை 3  வருடங்கள் நீடிக்க வேண்டியதாகி விட்டது. அதனால் தான் சேந்தன் அமுதன், மணிமேகலை என்று பல திசைகளில் அதை வளர்த்தெடுத்தார். ஏன் ஆழ்வார்க்கடியான் பாத்திரம் கூட சிறு பாத்திரமாகவே கல்கி எண்ணியிருந்தார் ஆனால் அந்த பாத்திரம் மக்களிடம் பெரும் வரவேற்பு பெற்றதால் அதை பெரிய பாத்திரம் ஆக்கினார். 'பொன்னியின் புதல்வர்' என்ற கல்கியின் வாழ்க்கை வரலாற்று நூலில் இவை பதிவாகி உள்ளன.

எனவே வணிக இலக்கியத்தில் வாசகனே முதன்மை. இரண்டாவதாக வணிக இலக்கியத்தை புரிந்து கொள்ள வாசகன் எதையும் கற்று வைத்திருக்க தேவை இல்லை. அது பொது வாசிப்புக்குரியது. வாசகனுக்கு புரிவது போல் எழுத வேண்டியது ஆசிரியரின் கடமை.  தமிழ் சரளமாக வாசிக்கத் தெரிந்த எவரும் பொன்னியின் செல்வனை வாசித்து விட முடியும். இதே வகைமையை சார்ந்ததே துணிவு, வாரிசு போன்ற வணிக திரைப்படமும் (Commercial Cinema). அதன் நோக்கம் ரசிகனை திருப்திப்படுத்துவது. அவனுக்கு புரிவது போல் படமெடுப்பது.  கண்ணும் காதும் ஒழுங்காக செயல்படும் எவரும்  துணிவு, வாரிசு படங்களை பார்த்துவிட முடியும்.

தீவிர இலக்கியம்(literary fiction) என்பது முற்றிலும் வேறு. அது மேலும் நுண்மையானது, அழகியல் சார்ந்தது. அது வாசகனை நோக்கி எழுதப்படுவது இல்லை அது எழுத்தாளனின் ஒரு அகவெளிப்பாடு.  அது தன்னிச்சையானது. அது எழுத்தாளனின் அகவயமான மனஎழுச்சியையும், தேடலையும் ஆதாரமாகக் கொண்டுள்ளது. அவன் எழுதும் போது வாசகனை பற்றி எந்த நினைவும் அவனிடம் இருக்காது எனவே வாசகனுக்கு புரிய வைக்கும் தேவையும் அவனுக்கு இல்லை. வாசகன் அதை நோக்கி முயன்று சென்று அதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். எனவே அதை ஒரு வாசகன் இயல்பாக ரசிக்க முடியாது. அவனுக்கு கொஞ்சம் பயிற்சி தேவை. அப்பயிற்சியை அடைய அவனுக்கு ஆர்வமும் பொறுமையும் இருந்தாகவேண்டும். இத்தகைய வேறுபாட்டை வகுத்துக் கொள்ளாத ஒருவர் தீவிர இலக்கியப்படைப்பை அறியவே இயலாது. ஆயிரம் வணிக இலக்கிய நூல்களை ஒருவர் வாசித்தாலும் ஒரு  தீவிர இலக்கிய நூலை புரிந்து கொள்ள முடியாது. அது முற்றிலும் வேறு ஒன்று. கலைப் படமும் இதே வகைமையை சார்ந்ததே. தமிழில் முற்று முழுதான ஒரு கலைப்படத்தை எடுத்து திரைக்கு கொண்டு வந்து விட முடியாது. பார்வையாளர்கள் மிகக்குறைவு. எனவே முடிந்த வரை வணிக சாத்தியத்தை பாதிக்காமல் கலைப்படத்துக்கு மிகமிக நெருக்கமானதாகவே மணிரத்தினம் இதை எடுத்திருக்கிறார்.

எனவே மணிரத்தினத்தின் பொன்னியின் செல்வனை புரிந்து கொள்ள ஒரு கலை படத்தை பார்ப்பது எப்படி என்ற புரிதல் கட்டாயம் வேண்டும். அதற்கு விரிவான முன் தயாரிப்பும் பண்பாட்டு பயிற்சியும் வேண்டும். நான் பொன்னியின் செல்வன் போன்ற வணிக இலக்கியம் வாசிக்கும் நண்பர்களுக்கு சொல்வது ஒன்றே. தமிழ் சூழலில் புத்தகம் வாசிப்பதை காண்பது அரிது. நீங்கள் இவ்வளவு பேர் புத்தகம் வாசித்திருப்பது மகிழ்ச்சியே. நீங்கள் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், ஜெயமோகன் போன்ற தீவிர இலக்கியவாதிகளையும் வாசித்து பாருங்கள். உங்களில் இருந்தும் ஒரு சில தீவிர இலக்கியவாசகர்கள் எழுந்து வரக்கூடும். 

என்னையும் சேர்த்து இங்கு தீவிர இலக்கியம் வாசிப்பவர்கள் எல்லோரும் உங்களில் இருந்து எழுந்து வந்தவர்கள் தான். நான் பொன்னியின் செல்வன் பற்றி தொடர்ந்து எழுதுவதன் நோக்கம் இந்த விவாதத்தை பயன்படுத்தி உங்களில் இருந்து பலரை தீவிர இலக்கியம் நோக்கி நகர்த்துவதே. ஆரம்பகட்டமாக வாசிக்க கூடிய தீவிர இலக்கிய புத்தக பரிந்துரை தேவை என்றால் என்னை தொடர்பு கொள்ளுங்கள். நானும் உங்கள் சகபயணி தான். உங்கள் இடத்தில் இருந்து தற்செயலாக கிடைத்த இலக்கிய அறிமுகம் மூலம் ஒரு சிறு அடி முன்வைத்திருகிறேன் அவ்வளவே.

நமக்குள் இப்போது நடக்கும் இலக்கிய சர்ச்சை நக்கீரர் காலத்தில் இருந்தே தமிழில் நடந்துவரும் சர்ச்சைதான். எனவே இதை தனிப்பட்ட அளவில் எடுத்து உங்கள் நட்புக்களை கெடுத்துக் கொள்ளாதீர்கள். வணிக இலக்கியம் தீவிர இலக்கியம் என இரண்டும் தமிழுக்கு தேவையே. அடிப்புல் மேய்ந்தாலும் நுனிப்புல் மேய்ந்தாலும், தமிழ் புல் மேய்வதே தமிழுக்கு செய்யும் தொண்டு தான். எனவே அனைவரும் தொடர்ந்து மேய்க. நம்மால் தமிழன்னை பொலிக!! 

கலைப்படைப்பை விமர்சனம் செய்வது எப்படி?

மந்தாகினியின் மரணத்தின் போது பின்னணியில் ஒலிக்கும் அந்தப் பாடலை வைத்து அக்காட்சியை இன்னும் நுண்மையாக புரிந்து கொள்ள முடியும். “இளையோர் சூடார் ; வளையோர் கொய்யார்” என்று தொடங்கும் பாடல் அது. கொஞ்சம் பண்பாட்டுப் பயிற்சி உள்ளவர்களுக்கு அது ஒரு சங்கப்பாடல் என்று தெரிந்திருக்கலாம். அது வெறும் இறப்பின் சோகத்தை சொல்லும் பாடல் அல்ல. அப்படி இருந்தால் அதை கரிகாலன் மரணத்துக்கு பயன்படுத்தி இருக்க முடியும் அல்லவா? அது சாத்தன் என்ற வீரனை பாட்டுடைத் தலைவனாக கொண்டது அவன் மரணத்தைப் பற்றி பேசுகிறது. அப்படிப் பார்த்தால் கரிகாலனுக்கு மேலும் அணுக்கமானது. ஆனால் ஏன் இங்கு பயன்படுத்தினார்கள்? இது புரிந்தால் அந்தக் காட்சி இன்னும் ஆழமாக பொருள் கொள்ளும்.

அந்த சங்கப் பாடலது அடிநாதம் இறப்பின் சோகம் அல்ல இறப்பால் வந்த கையறு நிலை. கரிகாலன் இழப்பு கையறு நிலை அல்ல. அவன் இடத்தை நிரப்ப வீரமும் மாண்பும் நிறைந்த அருண்மொழி இருக்கிறான். ஆனால் மந்தாகினியின் மரணம் அப்படிப்பட்டதல்ல. அருண்மொழியின் உயிரையும், சுந்தரசோழனின் உயிரையும் காவல் தெய்வம் போல வந்து பலமுறை காத்தவள் அவள். இன்று அவளோ மரணித்துவிட்டாள். அவர்கள் காவல் தெய்வம் இல்லாத கையறு நிலையில் இருக்கிறார்கள். அவளது இடம் இனி யாராலும் இட்டு நிரப்பக்கூடியது அல்ல என்று அந்தப் பயன்பாடு குறிப்புணர்த்துகிறது.

அந்த சங்கக் கவிதையை கற்று வைத்திருந்தவர்கள் மட்டும் தான் அந்த நுண்மையை புரிந்து கொள்ளமுடியும். அந்தக் காட்சி இன்னும் பலமடங்கு பொருள் கொள்ளும். நீங்கள் புத்தகத்தில் படித்த மந்தாகினியின் மரணத்தை வைத்து இதை மதிப்பிடக்கூடாது. 

இதற்கு தான் நாங்கள் சொல்கிறோம் கலைப்  படைப்பை விமர்சனம் செய்ய வாசிப்பில், ரசிப்பில், பண்பாட்டில்  பயிற்சி தேவை என. அப்படைப்பை அறிவதற்கான உண்மையான முயற்சி உங்களுக்கு இருக்க வேண்டும். அந்த படைப்பு கோருவதை செய்து, அதை நோக்கிச் சென்று, அதை அடைந்து, அதன் பின்னர் சொல்லப்படும்  விமர்சனங்களுக்கே மதிப்பு.  வணிக இலக்கிய, வணிக சினிமா ரசனைகளை வைத்து கலைப் படைப்புகளை மதிப்பிட கூடாது. அது ஒரு அழகிய ஓவியத்தின் முன் விழி மூடி நின்று கைகளால் தடவிப்பார்த்து கருத்து சொல்வது போன்ற அபத்தமான செயல்.

பொன்னியின் செல்வன் கதை மாற்றப்பட்டது தவறா ?

நாவல் படித்த பலர் பொன்னியின் செல்வன் கதையை மணிரத்னமும் ஜெயமோகனும் கெடுத்துவிட்டார்கள் என்று சொல்லிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்.  அது உண்மையல்ல. இரண்டு விடயங்களில் தெளிவு இருக்க வேண்டும். ஒன்று நாவலும் சினிமாவும் வேறு வேறு கலை வடிவம். ஒவ்வொரு கலை வடிவுக்கும் அதற்கென்று ஒரு Grammar அதற்கென்று சில குறைபாடுகள் உள்ளன. எனவே ஒரு கலைவடிவத்தில் இருந்து இன்னொன்றாக அப்படியே மாற்றமுடியாது. உதாரணம் இதே பொன்னியின் செல்வனை மேடை நாடகமாக நடித்தால் இன்னும் வேறு விதமான மாற்றம் வரும் ஏனென்றால் மேடையிலே ஒரு frame க்குள் real-time இல் கதை சொல்லவேண்டும் எனவே அதற்கு தகுதியான கதை பகுதி மட்டும் எடுத்தாளப்படும். மீனைக் கொண்டு வந்து தரையில் விட்டுவிட்டு என்ன மீன் நீந்தவில்லை துள்ளிக் கொண்டு இருக்கிறது என்று குறைபட்டுக் கொண்டிருக்ககூடாது.  

இரண்டாவது விடயம் இலக்கியம் என்னும் கலை ஆயிரம் வாசிப்புக்கு இடம் தருவது. பொன்னியின் செல்வன் கதையை வாசிக்கும் ஒரு கம்யூனிஸ்ட் பூ கட்டும் சேந்தன் அமுதனும் படகு ஓட்டும் பூங்குழலியும் சோழ அரியாசனத்தில் அமர்கிறார்கள் எனவே பாட்டாளி மக்கள் அரசாளும் காலம் இனி வரும். இன்று புவியாளும் அரசியல்வாதிகளும் முடிதுறந்து பாட்டாளிகள் தலையில் கீரிடம் வைப்பார்கள் என்று பூடகமாக சொல்கிறார் கல்கி அதுதான் இந்த நாவலின் உச்சம் என்று புரிந்து கொள்ளலாம். அது அவர் பார்வை அவ்வளவு தான். அப்படி ஒவ்வொருவரும் தமக்கானதாக அதை புரிந்து கொள்ள முடியும். இலக்கியத்தின் அழகே அது தான். முடிவில்லா சாத்தியத்தின் பெருவெளி. 

மணிரத்னம் இதை முதன்மையாக ஒரு காவியக் காதலாக, பின் தியாகத்தின் சிகரமாக புரிந்து கொண்டார். அதுவே கல்கி சொல்ல வருவது அது என்று நினைத்தார். எனவே ஜெயமோகன் அந்த உச்சத்தை நோக்கி கதை அமைத்தார். நாவல் என்ற வடிவம் பல திசைகளில் ஆயிரம் இதழ் விரிக்கும் ஒரு மலரைப் போல பரவமுடியும். ஆனால் சினிமா இறுதியில் ஒரு உச்சத்தை நோக்கி நகர்த்தாக வேண்டும். எனவே சேந்தன் அமுதன் ஆள்மாறாட்டம், மணிமேகலை என்று எல்லாம் தொடர்ந்து வேறு வேறு திசைகளில் திரும்பி கொண்டு இருக்கமுடியாது. அப்படி செய்தால் சினிமா என்ற கலைவடிவின் வடிவ ஒருமை கைகூடாது. எனவே காவியக் காதல், தியாகத்தின் சிகரம் நோக்கி கதை நகர்த்தப்பட்டது. காதலின் கத்தி கரிகாலன் நெஞ்சில் பாய்ந்து இறந்தான் என்பது தான் அந்த காவிய காதலில் கவித்துமான உச்சமாக இருக்க முடியும் எனவே திரைக்கதையை அப்படி கொண்டு சென்றார்கள். 

நாவலில் உள்ளது போல மக்களும் சிற்றரசர்களும் அருண்மொழிக்கு  அளித்த அரசை அவன் மதுராந்தகனுக்கு அளித்தால் அதில் அவனுடைய மாண்பென ஏதுமில்லை. இந்தப்படத்தில் அருண்மொழியே போரில் ராஷ்ட்ரகூட அரசனை வென்று சோழநாட்டை அடைகிறான். அதை மதுராந்தகனுக்கு அளிக்கையில்தான் அவனுடைய முழுமையான தியாகமும் மேன்மையும் வெளிப்படுகிறது எனவே திரைக்கதையை அப்படி கொண்டு சென்றார்கள். 

நீங்கள் எதிர்பார்ப்பது போல் பொன்னியின் செல்வனை கல்கி எழுதியதுக்கு நெருக்கமாக எடுக்கவேண்டும் என்றால் வெப் சீரிஸ் மட்டுமே சாத்தியம். சினிமா என்கிற வடிவம் அதற்கு பொருந்தாது. இது வாரம் ஒரு அத்தியாயமாக வெளிவந்தது. எனக்கு ஒவ்வொரு வாரமும் முடிவில் ஏதாவது ஒரு cliff-hanger வைக்கவேண்டும் என்பதற்காக பல திருப்புமுனைகளை கல்கி உள்ளே வைத்தார். அதே அப்படியே படமாக்க முடியாது படத்தில் 5 நிமிடத்துக்கு ஒரு திருப்பம் என்று வந்துவிடும். 20 நிமிடம் இல்லை 40 நிமிட எபிசொட் ஆக இது சாத்தியம்.  

பூமணியின் வெக்கை நாவல் வேறு வெற்றிமாறனின் அசுரன் வேறு. ஜெயமோகனின் ஏழாம் உலகம் வேறு பாலாவின் நான் கடவுள் வேறு. ஆங்கிலத்தில் கூட அப்படி தான். Based on என்று சொன்ன எந்த புத்தகமும் அப்படியே எடுக்கப்படவில்லை. ஏன் கிளைமாக்ஸ்  மாற்றப்படுவது கூட அரிதாக நடக்கிறது.  Dan Brown எழுதிய Inferno வேறு படமாக வந்த Inferno வேறு. இந்த படத்தை போலவே முற்றிலும் கிளைமாக்ஸ் மாற்றப்பட்டது.

நான் கூட சேந்தன் அமுதன் முடிசூட்டல் நடக்கும் புத்தகம் படிக்காதவர்களுக்கு செம்ம ட்விஸ்ட் ஆக இருக்கும் என்று தான் நினைத்தேன். அவர்கள் கதையை எப்படி நகர்த்தி இருக்கிறார்கள் என்று பார்க்கும் போது அது தவிர்க்கமுடியாதது என்று புரிந்துகொண்டேன். நீங்கள் அந்த சேந்தன் அமுதன் முடிசூட்டல் அடிநாதம் என்று நினைக்கிறீர்கள். மணிரத்னம் நினைக்கவில்லை என்பது தான்  உண்மை.   

ஒவ்வொரு இயக்குனருக்கும் ஒவ்வொரு அழகியல் பார்வை இருக்கிறது. மணிரத்னத்தின் அழகியல் என்பது கவித்துவம் நோக்கி நகர்வது. உதாரணமாக சுந்தரசோழரிடம் அருண்மொழியை கைது செய்ய சொல்லி பழுவேட்டரையர் சொல்லும் போது, சுந்தரசோழர் முதுகில் வைத்தியர் ஊசியால் குத்தி கொண்டு இருப்பார். அவர்கள் இவர் முதுகில் குத்துகிறார்கள் என்பதை கவித்துவமாக சொல்லி இருப்பார். பழுவேட்டரையர் நந்தினியிடம் பேசவரும் போது எல்லாம் கவசங்களை பெண்கள் கழட்டிகொண்டிருப்பார்கள். அவர் அவள் முன் தன் அனைத்து கவசங்களை கழட்டிவிட்டு நிராயுதபாணியாக நிற்கிறார் என்று குறிப்புணர்த்தும் காட்சி அமைப்பு.  சிறுவயது நந்தினி தொடக்க காட்சியில் நீரில் இருந்து எழுந்து வருவாள். அவள் இறுதி காட்சியில் நீரில் மூழ்குவாள். இப்படி அந்த படத்தில் கொண்டாட எவ்வளவோ இருக்கிறது. எனவே நாம் எதிர்பார்த்த விடயம் இல்லை என்பதற்காக வருந்த தேவையில்லை. அதற்காக அந்த படத்தை புறக்கணிக்க வேண்டும் என்று சொல்வதும் காழ்ப்பை கொட்டுவதும் நிச்சயம் கூடாது.

ஒரு பேரறத்தானின் முழுமை

ஆதித்த கரிகாலனை பற்றி யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். அவன் உளவியலை பல்வேறு முறையில் புரிந்து கொள்ளமுடியும். “கொலை வேழத்தின் பெருங்கருணையை ஒருவன் மட்டிலுமே அறிவான். ஒவ்வொரு நாளும் அதன் காலடியில் வாழும் எளிய பாகன்” என்ற ஒரு ஜெயமோகனின் நாவல் வரி ஞாபகம் வந்தது. ஆம் தொலைவில் இருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு கரிகாலன் ஒரு கொலை வேழம். ஆனால் உண்மையில் அவன் ஒரு பெருங்கருணையாளன். அருண்மொழி இறந்துவிட்டான் என்று பார்த்திபேந்திர பல்லவன் குறிப்புணர்த்தியவுடன் உடைந்து அவன் கன்னத்தில் அறைவான். உடனே திரும்பி ஏவலனை கைகாட்டி செம்பில் தண்ணீர் கொண்டு வரச்சொல்லி பல்லவனிடம் கொடுப்பான். அவ்வளவு வலியிலும் கோபத்திலும் கூட நீண்ட தொலைவில் இருந்து வந்திருக்கிறான்; எனவே தாகமாக இருப்பான் என நினைத்து. பின் நீ வந்து நல்ல செய்தி சொல்வாய் என்று காத்திருந்தேனே ஏமாற்றிவிடாயே என்று சொல்வான். பல்லவன் தண்ணீரை குடிக்காமல்  அவனுக்கு பதில் சொல்ல முனைவதை பார்த்து அவனே அந்த தண்ணீர் செம்பை பல்லவன் வாயருகே கொண்டு சென்று “இம்” என்று சொல்லி குடிக்கச் செய்வான். அது தான் கரிகாலன். இப்படி அவன் பெருங்கருணையை காட்டும் பல நுண்மையான காட்சிகள் படத்தில் உள்ளது. பெரும் கருணையாளர்களே பெரும் கொடையாளர்களாகவும் இருக்கமுடியும். அதனால் தான் உத்தமசோழனுக்கு முழு சோழநாட்டையும் விட்டுக் கொடுக்கிறான்.

அவன் ஒரு கண கோபத்தில்  வீரபாண்டியன் தலையை வெட்டிய உணர்வை புரிந்து கொள்ளமுடியாத ஆண்மகன்கள் இங்கு யாரும் இருக்க முடியாது. என்னவள் என்று நினைத்த ஒருத்தி; அவன் தன் வாழ்வனைத்தும் நினைத்து உருகிய ஒருத்தி, அவன் பரம எதிரியோடு இருக்கிறாள். அவனுக்காக இவனிடம் மன்றாடுகிறாள். அவனின் ஆண் என்னும் கர்வம் முற்றாக புண்பட்ட, உடைந்து சரிந்த கணம் அது. அதனால் வந்த ஆத்திரம். அந்த இடத்தில எந்த ஆண்மகனும் கரிகாலன் செய்ததை விட வேறு எதுவும் செய்துவிட முடியாது. ஆனால் அவன் பெருங்கருணையாளன் என்பதால் தான் போரில் காயம்பட்டு குற்றுயிராக போராடும் ஆற்றல் அற்று விழுந்து கிடந்த ஒருவனில் தலை கொண்டது அவன் மனதில் ஆழமான குற்ற உணர்ச்சியை விதைத்துவிட்டது. அவன் தன்னையே கூசத் தொடங்கினான். தன்னை பழிவாங்க வேண்டும் என்பதற்காக ஒரு கிழவனை மணந்து தன் நல்லியல்பெல்லாம் இழந்து சதிகாரி ஆகி தன் வாழ்வை அழித்துகொள்கிறாள் நந்தினி என்று நினைத்து நடைப்பிணம் ஆகிறான். அவன் மரணம் கூட அவன் பெருங்கருணையால் அவள் இனியாவது நிறைவாக வாழட்டும் என்று அவளுக்கு பரிசாக கொடுக்கப்பட்டது தான். 

ஆனால் அதை விட இன்னும் நுண்மையான ஒரு உளவியல் இருக்கிறது. பெருங்கருணையாளர் எல்லோரும் எதோ ஒரு வகையில் தன்னளவில் ஒரு நிமிர்வை உணர்வார்கள். தான் ஒரு பேரறத்தான் என்று அவர்கள் அகம் உணர்வதால் வரும் நிமிர்வு. அந்த நிமிர்வு உடைந்தது வீரபாண்டியன் கொல்லப்பட்ட விதத்தால். அவன் அந்த உடைவை தன் உயிர் கொடுத்து மட்டுமே நிகர் செய்யமுடியும். அது வேறு யாருக்காகவும் அல்ல அவனுக்காக. மார்பில் கத்தி இறங்கி உயிர் போகும் அந்த கடைசி தருணத்தில் கரிகாலன் மீண்டும் தன் நிமிர்வை உணர்த்திருப்பான். தான் ஒரு பேரறத்தான் என்ற கர்வத்தில், நிறைவில் உயிரை விட்டிருப்பான். ஆம்! அவனொரு மண் திகழ்ந்த பேரறத்தான். அவன் அவ்வாறு மட்டுமே நிறைவடைய முடியும். அவன் மரணம் என்பது ஒரு காவிய முழுமை. சித்திரை முழுநிலவில் தேவர்கள் மண்ணிறங்கும் பொழுதில் கோப்பரகேசரி வர்மன் ஆதித்த கரிகாலனுக்கு நிறைவு!🙏

Ponniyin Selvan 2

Watched PS-2 in 4DX today. I was the last to leave the theatre. I got up from my seat and stood there until the credits finished rolling. This movie deserves that gesture. This film is poetry. It is unlikely that we will witness another historical film with such profound depth, complexity, and artistic brilliance in our lifetimes. I shed tears a few times while watching the movie. Initially, I had intended to watch it again in the theatre. However, after today's experience, I prefer to preserve this memory for the rest of my life. I don't want to override that feeling by seeing it again in the theatre. 

It is not a tale focused on Chola pride, but rather a poignant and intricately crafted human drama. The film does not rely on the conventional archetypes of hero and villain but instead delves into the ambiguous and nuanced aspects of human nature. It explores how Rajaraja Chola, despite the intense turmoil surrounding him, was able to preserve his inner morality and relinquish the mighty Chola throne that many would have killed or died to retain. It is this very quality that has ensured his legacy as a people's emperor to this day.

It is understandable why some people may find it challenging to connect with PS2, as it employs a poetic and metaphorical approach to storytelling rather than a straightforward narrative. This technique may not appeal to everyone. For instance, during Manthakini's death scene, PS2 incorporates an excerpt from Tamil Sangam literature, which deepens the scene's impact. However, the meaning of the song is only apparent to those who understand it, resulting in a more profound emotional response. In fact, the entire PS2 is full of such hidden references, which may make it harder for some to fully appreciate its nuances.

Maniratnam employs subtle nuances to create poetic moments throughout the film. For example, in the opening scene, young Nandini emerges from a pool of water. In the final scene, adult Nandini is depicted drowning in a pool of water, signifying the completion of the circle of life. In another scene, Nandini accepts Karikalan's love on the riverfront, and they ride off happily on a horse. As they ride happily, there is a long shot of the river horizon where the river meets the sky. However, a few seconds later, a mountain appears in the shot, dividing the river and the sky. This symbolizes the obstacles they will face in the future, including their families' disapproval and eventual separation. These subtle nuances are present throughout the film, adding depth and meaning to the story.

As I identified several small nuances in the film, I found myself in an incredibly evocative state. I have never felt so emotionally moved while watching a movie in a theatre before. It was as though I was under a spell and completely captivated by the poetic beauty of the story. When the movie ended, I sobbed and was in shock for a couple of minutes. I realized I had just witnessed something truly extraordinary. I decided to stand up and wait until the credits finished as a gesture of respect.

PS2 offers a truly magnificent cinematic experience, where every aspect has been executed flawlessly. Overall Ponniyin Selvan represents a magnum opus in Tamil cinema, and its impact will be felt for generations to come. With meticulous attention to detail, the film brings to life the 10th century Sri Lanka and South India with remarkable vividness, seamlessly incorporating even the smallest nuances of the era into the background. The film remains firmly rooted in Tamil culture and does not compromise to cater to the wider Indian or global audience.

The film is a technical marvel, reflecting the true Chola tradition of utilizing local talent while also drawing on the expertise of internationally renowned professionals such as Simon Rhodes, the Audio Mixing & Mastering Engineer for Avatar 2, Oscar-winning sound designer Craig Mann, and popular Hollywood sound engineer Greg Townley. A brilliantly well-made film. Thank you Manirathnam, Jeyamohan, AR Rahman and Ravi Varman for this poetry. There is no doubt that this will become a cult classic in Tamil. It will stand the test of time.

The film is a testament to the desire to reclaim and celebrate the illustrious legacy of the Chola dynasty. Chola Saga E̶n̶d̶s̶ Begins #CholasAreBack 

Is Rajaraja Chola overhyped ?

Are Tamils overhyping Rajaraja Chola as one of the greatest emperors in world history? Before we try to answer this we should always remember that life, personalities and history do not operate in binaries. Beauty and brutality, generosity and selfishness, devotion and treachery, can and do exist in one person. That is what makes history and historical personalities so fascinating. It is true that Rajaraja's army unleashed a fierce attack on Anuradhapura in Sri Lanka. They reduced it to rubble in their attempts to recover the Pandyan crown jewels. It is true that he fought ruthless battles with thousands of casualties in Deccan. This was how history played itself out not just in Chola lands, but all over the world. Attributing a false sense of “fair play" to medieval politics diminishes them and our understanding of their world. Thinking about them as good guys and bad guys blinds us to history's messy reality. Imposing our modern ideas and attitudes on the rulers of over a thousand years ago makes no sense, and only distorts our understanding and perception of history.

Rajaraja didn't earn the title "Raja Raja" which means "King of Kings" because of his heroic actions on the battlefield. It was his personality that distinguished him from the rest of the emperors of his time. He turned out to be a remarkable architect, an efficient economist, a lover of art and literature, an eminent philosopher, and above all a supreme thinker. His sweeping administrative reform indicates an extraordinary level of genius. Power and the desire for the throne corrupt everyone. We see in Rajaraja a man who refused to accept the Chola throne when it was offered to him in 969 AD by the people upon the death of his elder brother who was the crown prince. 

Instead, he chose to step aside for his paternal uncle and let his uncle rule for 15 years until he died in 985 CE. He was never meant to be an emperor or groomed to be one as he was the youngest son. That gave him the freedom to develop many passions. He was a grandmaster in versatile fields with a burning passion for many things. To start off, he was a medieval feminist. He was deeply influenced by his elder sister and sought her advice on state matters. Women held privileged positions in his court and administration. Although he was a staunch Saivate, he still built temples for other Hindu sects and patronized them. He encouraged Buddhism and facilitated the construction of a Buddhist shrine at Nagapattinam and allocated the revenue of the entire village of Anairnangalam to administer the monastery. He also built Jain monasteries. Putting aside his personal beliefs, he acted like a modern secular ruler. 

He was one of those few rulers who really cared about people's happiness. He was an emperor for all his people in his empire, not just those in the Chola territories. He commissioned large-scale irrigation works that nourish agriculture to this day not just in Tamil Nadu but in the entire South India. It is said that 50% of rice production in Tamil Nadu is still done using irrigation schemes he founded 1000 years ago. He invested a lot in education and conducted large-scale land surveys throughout his empire to abolish unfair taxation and introduce progressive taxation. 

He reorganized his vast empire into administrative units called "Valanadus", where each village retained almost absolute autonomy, remnants of which survive only in a tragically diminished form in Tamil Nadu. He relegated his power and established self-governing local bodies in a period where every emperor wanted power for himself. He believed in data-driven decision-making and maintained copious records. Even at village and town councils, he introduced the audit bureau to organize general affairs and collect granular data. He was extremely detail-oriented - one sees this in his inscriptions, how he conducted his land survey and organization, how he administered his kingdom, and how he built and ran his magnum opus, the Brihadeeshwara temple. Everything was recorded meticulously.

He exhibited remarkable foresight, recognizing that global trade holds the key to the future. He understood that whoever controlled global trade would dominate the world. This philosophy is still valid today. Under his leadership, there was a phenomenal increase in inland and overseas trade networks. He even sent emissaries to China and secured exclusive trade deals with the Chinese. He understood the importance of creating a blue-water navy to dominate global trade. Having a keen eye for talent he brought in shipbuilders from around the world and commission them along with local shipbuilders to build ships to modernise the Chola navy. He invaded the Maldives as a pilot to test his newly formed navy's blue water capabilities. He laid the groundwork for Chola's dominance across the Indo-Pacific Ocean.

While all this was going on, he also had some time to rediscover all forgotten Tamil literature. He established institutions to revive Tamil music and dance traditions. He built the pyramid-shaped Brihadeeshwara temple which was the tallest building in the world with the utmost passion and brilliant architectural style. Due to its flawless construction, this temple survived 6 major earthquakes in the last 1000 years without damage. Not forgetting Chola Bronze casting an art so assiduously practised by Rajaraja himself in his own time. The majority of today's world-famous Chola bronzes were created during his reign.

Rajaraja had a clear vision and tireless energy in implementing his ideas and aspirations. He was also a political and organisational genius. His intellectual supremacy is evident in the way he implements his innovations and accomplishes any herculean task with remarkable foresight, along with a proper insight into resolving intricate problems both in the war field and in day-to-day administration. 

Let me tell you how I judge a person. There is a beautiful couplet written 2000 years ago by Tamil philospher-poet Valluvar which say "குணம்நாடிக் குற்றமும் நாடி அவற்றுள் மிகைநாடி மிக்க கொளல்". It means "weigh a man's merits and defects and see whichever weighs more." 

When Rajaraja Chola ascended the throne, the Tamil civilization entered centuries of grandeur. He was the architect who laid the foundation for a small Chola kingdom to become a multi-ethnic powerhouse in Asia. He left behind a stupendous legacy in art, architecture, religion and literature, which has not lost its sheen even after a thousand years. So he is undoubtedly a mastermind of his age whose activities ushered Asia into unprecedented cultural prosperity in the following centuries. That undoubtedly makes him the greatest emperor of his time in the world. He is indeed one of the greatest emperors in world history. So Rajaraja Chola was indeed rightfully called the "KING OF KINGS".

Understanding Sri Lankan Ethnic Crisis - Part V

In my whole life, I encountered only one or two Sinhalese who treated me poorly because I was Tamil. I have lived half of my life with the Sinhalese. Many of my closest friends are Sinhalese. An average Sinhala person is not racist. Sri Lanka's problem is state-sponsored institutional racism and some power-hungry politicians and Buddhist clergy who actively promote it. Generally speaking, an average Sinhala person respects fellow Tamils' individual rights and treats them as brothers. But 99.99% of the Sinhala people including those even in my closest friend circle have a problem with giving Tamils political rights. Almost all Sinhalese believe it is not fair that Tamils ask for power devolution since Tamils are here as permanent guests at their homes. Imagine what it would be like if unwelcome guests barged into your house and occupied a room? You forgot all that and still treated them like your family, but eventually, they decided the room was theirs since they stayed there for so long?

That is exactly how the average Sinhalese feels about any attempt to devolve power. They feel betrayed. They feel the Tamils take their generosity for granted. As a Tamil, I wouldn't blame them for saying so. A normal Sinhalese person has the same day-to-day problems as a normal Tamil person. They had to take care of their family, have relationship worries, financial concerns and etc. It is impossible for them to sit at home and read or contemplate the root causes of ethnic crises. They just trust what sources they think are credible. The narrative that Tamils are invaders who settled in Sri Lanka is what their government says to them, it is what their school history books imply, this is what their religious leaders say, this is what their so-called intellectuals say, this is what their media say. Do you really think they have another choice than to believe it?

Every government since Bandaranaike has actively propagated this narrative with full endorsement from the Buddhist clergy. Several pseudo-historians did nothing except read the "Mahavamsa" and proved this narrative with historical examples convenient to them. Most of the so-called Sinhala intellectuals and professors who write extensively about history have no academic background in history. Take Dr. Nalin De Silva, for instance. I will quote from an Introduction Dailymirror gave to his article, "Dr. Nalin De Silva has done extensive research and studies into history". I researched him. He is a professor of mathematics. But he is someone who continuously writes articles about ethnic tension. Did any Sinhalese media bother to bring Sinhalese who is internationally reputed in historical studies to discuss the issue?  There are several people like Gananath Obeysekera who is a Distinguished Professor of Anthropology at Princeton University, historian Emeritus Professor Chandra de Silva, etc. The media will not do it because government media had to just parrot what government wants and private media will not publish anything against popular sentiments since that would affect their profits. 

The latest genetic studies conducted under Emeritus Prof. Eric H. Karunanayake in 2017, based on the ‘Eve Gene’ or mitochondrial DNA (mtDNA) conclusively debunked the traditional narrative about how ethnic groups arrived on this island. According to traditional thinking, an admixture of North Indians with Sri Lanka's original inhabitants established the Sinhalese ethnic group around 2,600 years ago. The Veddahs are thought to be remnants of the original inhabitants. Sri Lankan Tamils are descendants of successive invasions by South Indians centuries later. 

However, this study suggests that both Sinhalese and Tamils share very close maternal ancestors. Ethnicity is created by linguistic, religious and cultural differences, rather than genetic differences. The differences between the major ethnic groups are minimal except for the Veddahs who stand out as a separate cluster. There is considerable genetic admixture in contemporary ethnic groups in Sri Lanka — the Sinhalese are closely related to the Sri Lankan Tamils. The indisputable genetic findings make the call, 'We are all Sri Lankans’ louder and clearer. 

According to Prof. Gananath Obeysekera, "As a Sinhalese anthropologist myself, I can say with absolute certainty that Sinhalese identity nowadays is predicated on the assumption that since they speak the Indo-European language, they are of North Indian origin whereas the Dravidian tongue Tamils are from the South. The historical reality however is totally different. Except perhaps for the oldest stratum of settlers prior to 200 B.C., almost all subsequent settlers in Sri Lanka came from South India, mostly from Tamil Nadu, Orissa and Kerala and became Sinhalised. In fact, some of the most prominent anti­-Tamil castes among the Sinhalese were post-15th ­century migrants from South India." President Ranil even said the same a few weeks ago in a Harvard University discussion.

To my Tamil friends, I would suggest that blaming the entire Sinhalese community as racists will not help. Several of you have close Sinhalese friends. You can discuss those issues with them. I was at least able to change the mindset of at least some of my dear Sinhala friends because I talked to them about it constantly since 2019. To my Sinhala friends, I would suggest you talk to your close Tamil friends about ethnic tension. Ask them why Tamils want power sharing, and what is the defect in current governance in the north and east? These conversations can't happen between strangers. There should be trust between each other for an open conversation to happen. That is why I recommend talking to your friends about the matter. I would tell Tamils and Sinhalese this quote by French philosopher Voltaire: "When you believe in absurdities, you commit atrocities." Because of vote politics, changing a system from the top down is impossible in a democracy. We can only change the system from the bottom up. If we remain silent because our roof didn't burn today, one day it will spread and burn our roof too. We may not live long enough to see it burn but it is our children or our grandchildren or their generation after that who will suffer. I believe in Gandhi's words, "I wish to change their minds, not kill them for the weaknesses we all possess"

Understanding Sri Lankan Ethnic Crisis - Part IV

My aim is never to blame anyone for Sri Lanka's ethnic crisis. Instead, I want to get to the bottom of why everyone acts the way they do. As I always emphasize, there are multiple angles to any issue. I started writing about ethnic issues because I was fed up with superficial narratives. The more I think about it, the more angles become apparent. 

Today let's talk about some sections of the Buddhist clergy. When I refer to the Buddhist clergy, I am only referring to sections that are involved in politics, not to the entire Buddhist clergy in Sri Lanka. There are very virtuous Buddhist monks who follow Buddha's teachings to the fullest. My closest friends know that I'm also a practising Buddhist. As far as I can think there are three reasons why some Buddhist clergy behave the way they do in Sri Lanka. I must confess that the writings of Professor Chandra R. de Silva and Dr Brian Senewiratne shaped my understanding of this matter a lot. 

Let's begin with the first reason. When Christian missionaries arrived in Sri Lanka, they were welcomed by the Buddhist clergy with the spirit of Buddhist tolerance, believing that all religions are equally worthy. It was the Buddhist clergy who assisted in translating the Bible into Sinhala. The problem began when insensitive missionaries with colonial attitudes denounced Buddhism as paganism. Colonial governments offered selective educational and job opportunities to converts, almost forcing Lankans to abandon their native religion. In response to the promotion of Christianity at the expense of Buddhism and the active suppression of Buddhism, the Buddhist clergy developed an understandable hostile reaction to other religions.

The second reason was the British occupation of the whole island. Prior to colonialism, Buddhist clergy served as kingmakers and counsellors to royalty in Sri Lanka. Buddhist clergy continued to play a significant role in the Kingdom of Kandy's affairs during the Portuguese and Dutch occupations. As Buddhist kings were replaced by British and Christian converts were favoured in appointments, Buddhist clergy lost their role as kingmakers and counsellors. While Sri Lankan politicians struggled to get political freedom from British colonial rule, the clergy struggled to regain their lost influence in governance. 

In 1948, the British handed power over to the Sri Lankan elite in the United National Party. The new leaders were mostly Buddhists (and Sinhalese) but refused to interfere with inflammatory language and religious issues. There was a veteran Sinhalese politician in the UNP, Bandaranaike a Christian who became a Buddhist for political reasons. Having failed in his first attempt to wrest power from the UNP in 1952, he introduced ethnoreligious chauvinism into Sri Lankan politics to win popular support.

The Buddhist clergy recognized that he would restore their 'king-making abilities'. So in the election, thousands of Buddhist monks canvassed for Bandaranaike, who won an overwhelming majority. Once again the clergy regained their position as kingmakers. These power-hungry sections of the clergy will not allow a multiethnic and multicultural democracy to thrive in Sri Lanka since it would threaten their position as kingmakers. That is why they continue to push for measures that offer selective advantages to the Sinhalese and discriminate against minorities. This would take them towards their long-cherished goal of making Sri Lanka a Sinhalese­-Buddhist nation, making their position unassailable in governance. 

The third reason Buddhist clergy behave the way they do is the current "piriven" educational institutions used to train Buddhist monks. The syllabus used in the piriven education emphasizes Sri Lankan history as essentially that of the Sinhala Buddhists. For example, Professor Chandra R. de Silva says in the 193-page history text taught to novice monks only six pages deal with the Tamil kingdom of Jaffna. Of these six pages, two pages are devoted to its conquest by the ruler of Kotte, two more pages relate to its conquest by the Portuguese and the other two pages are mostly devoted to the lack of evidence of a Kingdom of Jaffna before the 14th century. Furthermore, the contribution made by the Muslim community in Sri Lanka is totally missing from the text. 

Buddhist monks were taught about other faiths in pre-colonial institutions like the Vijayabahu Pirivena in the fifteenth century, but they are not taught today. It is unfortunate because education at all levels should aim to increase tolerance by addressing stereotypes, socio-cultural biases, and historical prejudices. A reform of pirivena education would provide monks with more relevant knowledge. In this way, they could recognize ethnic, religious, and cultural diversity as part of the national heritage.

It is difficult to realistically hope for a reversal of Sinhala chauvinism unless we tackle Buddhist clergy involvement in politics. Without that, building a single undivided Sri Lanka is impossible. Sri Lanka belongs to and is the homeland of all its people. The question is whether or not the majority community in Sri Lanka accepts that. There is no indication that it does. Until it does, ethnic groups cannot co-exist in equality and dignity.

To put it in Dr. Brian Senewiratne's words "Until a Sinhalese leader is found who can stand up to these sections of Buddhist clergy and Sinhala extremists, the chaos will continue. Sri Lanka's problem is not Tamil terrorism but Sinhala extremism."

Buddhism in Sri Lanka today is Sinhala-Buddhism, which combines Theravada Buddhism (Tripitaka) with Mahavamsa. I would urge my Buddhist friends to listen carefully to monks who make political statements before buying their narratives. Are these Buddhist monks practising Ahimsa (non-violence), Karuna (compassion), Metta (affection), and Maithriya (loving-kindness) towards fellow humans (irrespective of race/religion) or are they promoting ethnoreligious chauvinism and hatred in the name of Buddhism?

It is my hope that Buddha's words will prevail. May his wisdom remove the darkness of ignorance, bigotry and hatred we feel towards each other. May it usher in an era of peace and enlightenment for Sri Lanka 🙏