So how did the SL army transform from a running army to a winning army in the final war?

Short Answer

The army adopted a different strategy that exploited the Tigers' principal weaknesses while neutralizing their strengths. In simple terms, the Army fought like Tigers, while the Tigers were forced to fight like the army.

Long Answer

1. Army Deep Penetration Unit (LRRP) - One of the reasons the Tigers were incredibly successful is because of their ability to penetrate deep into army-controlled territories undetected and mount surprise attacks on political, military, and economic targets anywhere in Sri Lanka. Because of this, the Sri Lankan army couldn't use its massive numerical advantage to crush the Tigers, as they also had to deploy most of their troops across Sri Lanka to maintain internal security, while the Tigers could use their entire force to mount and defend attacks. The army carefully studied this weakness and Tiger strategies, creating its own Deep Penetration Unit modelled after Tiger units. LRRP personnel received specialized training in Sri Lanka and abroad. LRRP teams also received support from disgruntled ex-Tigers and members of anti-Tiger Tamil militant groups. Hence, LRRP units were successful in assassinating several high-level commanders of the Tigers in Tiger-held territory. The first successful attack was against Colonel Shankar, the head of the tiger air wing, killed by a claymore mine set up by LRRP. This made the Tigers not commit their entire force to fight,  forcing them to redeploy some 5,000 fighters in force protection duties to guard its lines of communication and supply. Due to this loss of manpower, in the final war, the army had the edge because of their numerical advantage.

2. Small Unit Tactics - Another reason the Tigers were incredibly successful is because of their expertise in Small Unit Tactics. This involves using soldiers in small teams to conduct warfare instead of committing entire army divisions. The ability to employ small infantry units allows them to infiltrate army lines on a wider front. Consequently, the army's numerical superiority is nullified, as they are compelled to spread out their troops to engage in a wider front. This tiger strategy also neutralizes another advantage of the army, which is their superior artillery and air force. These are more effective against large groups than spread-out small teams. As a result, the army's airforce and artillery advantages become ineffective. Simultaneously, the Sri Lankan army committed entire divisions to fight, and Tiger artillery teams, including artillery observers, were highly capable cadres. They pounded the army divisions with pinpoint accuracy, inflicting heavy casualties. It is estimated that casualties caused by Tiger artillery and mortars before the final war were as high as 60% of total casualties. Most soldiers were killed even before getting close enough to engage the Tigers.

Learning from its mistakes, the army revised its land warfare doctrine to strongly emphasize small unit section-level operations, mirroring the Tigers' tactics. In the final war, the Army Special Forces and the Commandos changed the battlefield dynamic by deploying small four-man teams. So just like the army in previous wars, the Tigers were now forced to fight on a wider front and highly skilled tiger artillery teams were rendered useless. In the final war, infantry casualties caused by Tiger artillery and mortar fire were reduced to only about 35%. So most battles were decided by close-range combat, where the army's numerical superiority gave them an incredible edge.

3. Karuna Amman's defection - On 26 July 2004,  Colonel Karuna Amman broke away from the Tigers. Karuna was a formidable field commander who won many decisive battles in the north and east for the Tigers. With Karuna's defection, the Tigers lost an expert field commander, and nearly 6000 loyal Tigers from the eastern province, especially from the Jeyanthan Regiment. The Jeyanthan Regiment, an elite infantry formation, was founded and trained under Karuna's leadership, making it the second oldest and most feared infantry unit of the Tigers. It is said that the army feared the Jeyanthan Brigade the most and actively sought to avoid direct clashes with them. The Jeyanthan Brigade never recovered from the split, as many defectors joined Karuna's paramilitary faction and fought alongside the Sri Lankan army during the Eastern Theater of the final war. As a senior and highly trusted commander, Karuna possessed intricate knowledge of Tiger battle strategy, safe houses, bunkers, and ammunition depots. Therefore, it allegedly provided the army with crucial intelligence, offering deep insights into the Tigers as a fighting organization before entering the final war. This caused the Tigers to fight with most of their military secrets exposed.

4. 2004 Tsunami - The Tigers redeployed a huge number of cadres and senior commanders, including their star commander Brigadier Balraj, from Vanni heartland to the East after Karuna's defection to monitor and control Karuna and his group. This redeployment coincided with the 2004 Tsunami. Over two-thirds of the tsunami damage in Sri Lanka was concentrated in the North and East, which were under Tiger control. So sea Tiger assets were badly damaged, and Tiger cadres suffered heavy casualties. Even Brigadier Balraj narrowly escaped when the tsunami struck his camp at Vaharai in the Batticaloa district. This once again reduced tiger fighting capabilities before entering the final war.

5. High recruitment drive- The principal weakness of the Tigers lies in their finite manpower base. Only 12 per cent of Sri Lanka's population were Lankan Tamils, and among them, only around 300,000 Tamils resided in areas directly controlled by the Tigers after the loss of the Jaffna district in 1995, which had a Tamil population of 600,000 people, and following the decline in recruitment in the Eastern province due to Karuna's influence. Consequently, the Tigers had only a limited pool from which to recruit fighters, explaining their desperation to recapture Jaffna even before Karuna's defection. If not for Indian assistance, they might have retaken Jaffna in 2000. After the victory in the second Battle for Elephant Pass in 2000, the Tigers continued their advance, successfully capturing Chavakachcheri town near Jaffna municipal limits, thereby threatening to retake Jaffna with over 40,000 Sri Lankan soldiers trapped inside. Through Indian Defence Minister George Fernandez, the Indian government pressured the Tigers to halt their Northern push, providing the breathing space the Army desperately needed. If the Tigers had captured Jaffna, it would have made it very difficult to defeat them militarily in the final war. Furthermore, the Tigers were never interested in recruiting Tamils from India. Had they considered it, with over 80 million Tamils in India, it would have made it nearly impossible to defeat the Tigers. Therefore, the tigers with shrinking manpower couldn’t sustain the fight. 

On the other hand, before 2005, the Army faced difficulty recruiting even 3,000 soldiers per year. The newly sworn-in Mahinda government increased the armed forces budget by 40%, securing a $1 billion loan from China, with additional financial assistance, including lines of credit for oil and arms purchases, provided by Iran, Libya, Russia, and Pakistan. The increased budgets allowed the army to recruit more personnel. By late 2008, the Army was recruiting 3,000 soldiers a month. From approximately 120,000 personnel in 2005, the army grew to more than 200,000 by 2009, making it the 14th largest military in the world.

6. Help of foreign militaries - The capability of Sri Lankan Air Force (SLAF) pilots for night operations has been reported as poor, leading to allegations that many air strikes by the SLAF were carried out by mercenary Ukrainian and Russian pilots. The crash of the MiG 27, piloted by Ukrainian Captain L. Veralli, was attributed to 'language difficulties' between Sri Lankan and foreign pilots. Additionally, a Mi-24 gunship, shot down by the LTTE, was reportedly flown by two Russian mercenaries. Pakistani counter-insurgency experts and Air Force officers also allegedly assisted the offensive. On August 14, 2006, a convoy carrying the Pakistani High Commissioner to Sri Lanka was attacked by the Tigers, in an attempt to compel Pakistan to cease its support for Sri Lanka.

To enhance Sri Lanka's capabilities, the Indian Air Force provided the sophisticated "Indra II" radar system to identify Tiger aircraft, and stationing personnel to operate them. During a combined Tiger air and land raid on the Vavuniya Airbase, two Indian Air Force officers serving there were wounded. Extensive satellite imagery provided by India also aided Sri Lanka in identifying Tiger positions in densely wooded areas. America assisted by disrupting tiger offshore military equipment procurement, providing a Coast Guard vessel, and supplying an important national naval command and control system. Given Sri Lanka's island geography, the Tigers depended on the sea for arms imports. However, American and Indian intelligence pinpointed the locations of Tiger boats transporting weapons. This information enabled the Sri Lankan Navy to hunt down and destroy these boats, often several thousand kilometres off Sri Lankan territorial waters. These activities successfully choked off Tiger arms imports during the final war. 

So, the Tigers faced not only the military might of the Sri Lankan Army but also the combined pressure and interventions of multiple countries during the final stages of the conflict, which was impossible to handle even for a fighting force of their calibre. Thus, the Tigers, the only non-state armed force in the world to have a formidable navy and airforce, along with their own homemade submarines and battle tanks, and an army thought to be invincible even by Western military advisors, came to an end. 

Summary

While numerous uncontrollable factors worked against the Tigers, it is essential to acknowledge that triumph ultimately favoured the side with the most effective strategies, even though it took the government over 26 years to discover them. The government demonstrated the ability to adapt its strategies in the face of persistent setbacks and emerged victorious. In contrast, the Tigers tenaciously adhered to their previously successful formula, resulting in their defeat.

Future

The tiger's innovative skills and military achievements within 26 years are examples of the tremendous potential that Tamils are capable of. Even after 14 years since the end of the war, Sri Lanka has failed to find a political solution and continues to neglect tapping into those skills for constructive purposes. As they say, an idle mind is the devil's workshop. Unlike what many of you believe, the peace we've achieved is just temporary. As a fervent student of history, I know that peace is never won on the battlefield but at the negotiation table. We have achieved victory in a war, but not yet in establishing lasting peace.

Navigating Love Tomorrow: Unveiling the Evolution of Relationships

In my perspective, the future appears to be moving towards a landscape dominated by open relationships, offering the emotional stability of long-term partnerships alongside the excitement of new connections. Much like the balance between home-cooked meals and dining out for variety, these evolving relationships shouldn't be overly sensationalized. It's crucial to recognize that moral standards shift with time, and respecting individual choices is paramount.

The intertwining of emotions in matters of sex and love poses a challenge to disentangle the two. In casual relationships, feelings often develop over time, potentially leading to bitter conclusions if not reciprocated. I recall a friend's experience with casual dating, where despite clear communication, some partners developed unrequited feelings, resulting in emotional turmoil.

I hold a deep respect for conservative perspectives on morals and values. However, a historical perspective reveals that these principles are far from static. Consider our parents' generation, where even the act of hugging between a girl and a boy, regardless of their friendship, was deemed immoral.

In contrast to the past, our generation exhibits a more liberal attitude towards physical expressions of friendship, such as hugging, where societal views have shifted, and such gestures are no longer considered taboo. This evolution signifies a broader societal acceptance of diverse interpersonal connections. It's crucial to recognize that societal norms and values are dynamic, adapting to the evolving needs and perspectives of each generation. While conservative viewpoints deserve respect, understanding the historical context allows us to appreciate the ongoing transformation of morals and values, shaping a society that is more inclusive and considerate of individual choices.

Women in our parents' generation often found themselves trapped in toxic marriages due to the societal taboo surrounding divorce. Widows, too, faced limited options, often choosing to remain single after their husbands' untimely deaths. Fast forward to our generation, and we witness a more accepting stance towards divorce and remarriage.

Distinguishing between morals and ethics is crucial for a nuanced understanding of human behavior and societal norms. Ethics, often considered a more static framework, tends to change at a slower pace. For instance, principles like non-violence can be regarded as ethical choices that endure over time. These ethical principles form a foundational framework guiding human conduct and are relatively resistant to rapid shifts.

On the other hand, morality is characterized by its ever-changing nature. Morals encompass the personal and societal beliefs, behaviors, and norms that can vary across cultures, generations, and individuals. As time progresses, each generation tends to develop its own set of morals and values, shaped by evolving social, economic, and cultural contexts.

This constant evolution in morality is evident in how societal attitudes towards various issues transform over time. What may be deemed acceptable or unacceptable in one era might be viewed quite differently in another. The fluidity of morality allows for adaptability to contemporary perspectives and challenges.

In contemplating the future, my perspective is rooted in prediction rather than personal desire. I envision a shifting landscape where the majority of individuals engage in open relationships, diminishing the prominence of monogamy—a trajectory reminiscent of contemporary Western societies where a minority opts to wait until marriage for sexual intimacy. Further, I anticipate a rise in polygamous unions, fueled by a growing recognition of the considerable minority identifying as bisexual. Acknowledging bisexuality as an innate aspect of an individual's nature, I emphasize the importance of allowing autonomy in relationship choices. This includes the possibility of a bisexual individual choosing to marry both a girl and a boy, a scenario reflective of the evolving understanding and acceptance of diverse relationship structures.

Monogamy is pretty rare in nature, and some believe it might have started because women were treated unfairly in polygamous situations. This mistreatment was more about money problems than gender differences. Take the Kerala Nair community, for example. Before 1940, it was a society where women held more power, and only women could pass on money and property. So, in this setup, it was men who faced unfair treatment. Nair women were even allowed to have multiple husbands and be involved with others outside of marriage. 

In a patriarchal society, women often lean towards marriage for financial security, benefiting both themselves and their children. However, in today's Western world, where both genders have achieved considerable financial independence, the appeal of traditional marriage is perceived to be waning. A notable example is the recent statement by Aishwarya Lekshmi, the actress from Ponniyin Selvan, expressing her disinterest in marriage. She values relationships devoid of compulsion or legal constraints, raising questions about whether this sentiment would be the same without her affluent actress status. It's not a judgment but an acknowledgement of the potential influence of individual circumstances.

If the inclination towards non-traditional relationships becomes more widespread, it is posited that men might be more affected than women. Historical genetic studies suggest that historically, only 40% of men could reproduce compared to 80% of women. This discrepancy is attributed to high-value men having more opportunities to father children, while low-value men struggled to find a mate. A personal example from the past, such as my grandfather marrying at the age of 45 due to financial constraints, illustrates the impact economic status had on marriage opportunities during times when polygamy was common and couples married at a young age. This reflection prompts consideration of how societal and economic shifts may continue to shape the dynamics of relationships and marriage in the future.

Modern relationships, such as friends with benefits and casual connections, may perpetuate a similar imbalance. Notably, on platforms like Tinder, statistics reveal a significant difference in matching probabilities between genders, with women having a higher chance of matching with their preferred partner than men.

In the realm of modern friends-with-benefits and casual relationships, the historical gender ratio dynamics persist. High-value men often find more opportunities for physical connections, while many men may experience being overlooked. Research on Tinder reveals a stark contrast in matching probabilities, with a 1/3 chance for a woman to match with a desired partner compared to a mere 2.5% for men.

These evolving relationship dynamics will likely pose challenges for future generations, presenting moral and psychological hurdles beyond our current comprehension. Our children may face unique challenges in navigating the complex landscape of evolving societal norms. Understanding and adaptability will be key as we prepare for the uncertainties that lie ahead. This recognition underscores the importance of preparing future generations for the intricacies of an evolving world, emphasizing the need for resilience, adaptability, and a robust support system to navigate the complexities that lie ahead.

The Daily Struggle: Honesty and Loyalty in Life's Journey

Being honest and loyal is an ongoing battle we must continually wage. While we may boast an impressive track record of integrity and a steadfast commitment to our values in the past, a positive past track record merely signifies our ability to resist temptations and make ethical choices up to a certain point. It is never a reliable indicator of future success. It's akin to walking a tightrope; one small misstep or lapse in judgment can send us plummeting from the moral high ground into regrettable situations.

The deeply ingrained human emotions of lust, greed, jealousy, and even violence persist within us. Despite the progress of civilization over thousands of years, we have only managed to suppress them—they have not disappeared. Everything we suppress tends to resurface with greater vigor, the more we resist.

Just as we all grapple with the constant struggle to be honest and loyal, even the Buddha himself faced a final battle with Mara as he climbed the spiritual and moral ladder towards enlightenment.

In this story, as Siddhartha Gautama, who would later become the Buddha, was on the cusp of attaining enlightenment, Mara, the personification of desires and negative forces, made one last-ditch effort to distract him from his path to enlightenment. Mara unleashed a barrage of temptations, doubts, and illusions, attempting to shake Siddhartha's resolve. However, Siddhartha, with unwavering determination and a steadfast moral compass, remained focused and untouched by Mara's onslaught. In the face of such extreme vigour from his inner temptations, Siddhartha's inner strength and commitment to his values prevailed, and he achieved enlightenment.

The story of Buddha's encounter with Mara serves as a powerful illustration of the ongoing battle between our inner virtues and the deeply ingrained human emotions that reside within us. This story serves as a poignant reminder that as we climb higher on our own spiritual or moral journeys, the pressure and temptations we encounter may become more substantial and challenging. Just like Siddhartha, we, too, must be prepared for the relentless assaults of our own inner desires and weaknesses. The story underscores the importance of unwavering commitment to our values and principles, even in the face of intense inner turmoil and external temptations.

In this ever-evolving landscape of human emotions, we can only hope that, like Siddhartha, the strength of our character and the resilience of our moral compass will guide us, ensuring that we stay true to our path of integrity and loyalty.

Tracing the Historical Roots of Coconut Use among the Tamils

Determining the historical use of coconuts by Tamils poses a formidable challenge due to the scarcity of well-documented records. However, piecing together insights from regional history, literature, and the accounts of foreign travellers allows us to speculate on the introduction of coconuts to the Tamils.

Contrary to the notion that the imperial Chola period marked the acquaintance of Tamils with coconuts, historical evidence points to a much earlier familiarity. The 5th-century Egyptian traveler Cosmas Indicopleustes referenced the 'Indian nut' in his writings, suggesting the presence and utilization of coconuts in India during that era. Scholars posit that these references likely allude to coconuts, indicating their prevalence in the Indian subcontinent by the 5th century AD and supporting the idea that Tamils were already acquainted with them.

The belief that Tamils have incorporated coconuts into their way of life since prehistoric times gains credence for several reasons. Firstly, the expansion of Tamil influence beyond India to Sri Lanka by at least 200 BC is well-documented. Sri Lankan records dating back to about 300 BC also make references to coconuts. Additionally, historical evidence by De Candolle in 1826 suggests that the Eastern Archipelago, near Sumatra and Java, was the original habitat of coconuts. The ability of coconuts to float in the sea for up to 110 days, with experiments demonstrating their capacity to germinate and grow during this time, makes it plausible that coconuts could have reached Sri Lanka's shores without human intervention.

The ancient Tamil name for Sri Lanka, 'Eelam,' is believed by some historians, including Prof. Indrapala, to be based on the coconut tree, further supporting the idea that coconuts were integral to Tamil culture. Additionally, the Tamil Sangam anthology, written between 300 BCE and 300 AD, contains references to the word 'Thengu,' thought to denote the coconut tree.

Further archaeological findings in Tamil Nadu, such as small, coconut-like fossil fruits along various rivers and mountainsides dating back to the Eocene Epoch (56-34 million years ago), have led researchers to propose the hypothesis that coconuts originated in India. However, the identification of coconut fossils remains challenging and uncertain, as is the case with many palm fossils.

Based on the historical evidence presented, it is reasonable to assume that Tamils had access to coconuts, either through Sri Lanka or as a native plant, since at least prehistoric times.

Buddhist Philosophy and Modi's Electoral Strategy: A Glimpse into India's Future

Modi's India reminds me of a concept in Buddhist philosophy. Buddhists suggest that while we often think of things as being born, growing, and dying, in reality, birth itself marks the commencement of the process of deterioration. The forces leading to the eventual disintegration of things begin to play out the moment they come into existence. This concept is highly relevant to understanding the future of India.

If Modi wins the 2024 Indian election, in 2026, he plans to redraw constituencies, resulting in a significant allocation of seats to the Hindi belt in North India. This move would diminish the influence of South India. The southern states, led by Tamil Nadu, are among India's most prosperous regions. Tamil Nadu, for instance, is on track to achieve a 1 trillion-dollar economy by 2030, which would rank it among the top 20 richest countries globally. 

There is already considerable resentment in the South due to the perception that they are subsidizing the North, with their resources going to waste due to economic mismanagement in the North. Northern states are struggling to meet population control goals, financial targets, and social development objectives, yet India continues to allocate funds without addressing these issues effectively, often driven by electoral considerations. 

Amidst this turmoil, if political power is further stripped from the South, it could set off a chain reaction or domino effect, potentially leading to the fragmentation of India within the next 300 to 400 years, a pattern observed in the histories of many great empires. While Hindu nationalism is likely to persist, and India is poised to reach remarkable heights as a global superpower within the next 150 years, as with any formidable journey, the possibility of decline has already begun. Everything eventually comes to an end, and India will be no exception. Modi will unwittingly trigger this long chain of events while striving to make India a strong nation proud of its cultural heritage.

கவிதை நீ கவிஞன் நான்

சொல்லில் தெய்வம் எழும்
கணம் உண்டென்றனர் அறவோர்
சொல்லெலாம் பொருளிழக்கும்
கணம் உண்டென்றனர் அறிவோர்

அவ்விரண்டின்  மெய்மை உணர்ந்தது
உனைக் கண்டு மட்டுமே

என் சொல்லின் உருவம் நீ!
என் சொல்லின் மௌனமும் நீ!

 - குமரன்

The Decline of Buddhism in Tamil Country

The decline of Buddhism in Tamil Country was not due to violent oppression, unlike what happened in North India. Instead, it was the result of a dual approach taken by the Hindu community in Tamil Country, which uprooted both the philosophical dominance and public support that Buddhism had enjoyed. Despite the fact that Buddhist philosophy had reigned supreme in India for a thousand years and that Buddhist scholars had never been defeated in philosophical debates, the rise of Adi Shankara in the 8th century had a profound impact on the region.

Shankara, a philosophical prodigy born in Tamil country in the early 8th century CE, had reportedly mastered all Buddhist and Hindu philosophies by the age of 16. He synthesized his knowledge and developed his own philosophy known as Advaita Vedanta, a non-dual philosophy that expresses Buddhist ideology using Hindu vocabulary and his tremendous logic to bridge the gap. Shankara reinterpreted entire Hindu texts using his logic, without negating Buddhism or Buddha. He simply demonstrated how the same Buddhist truths could be derived from his interpretation of Hindu texts. This can be compared to deriving Newtonian gravitational equations from the more sophisticated Einsteinian gravitational equations by making two simple assumptions. Shankara also dismissed the ritualistic part of Vedas, similar to Buddha. As a result, some sections of Hindus still consider him as "Buddha in disguise." Ultimately, Shankara defeated both traditional Hindu scholars and Buddhist scholars throughout India in debates and established his reinterpretation of Hinduism as the supreme philosophy in India, restoring Hinduism's prominence within intellectual circles.

On the other front, Buddhism encountered a fundamental challenge in attracting the masses, evident not only in Tamil Country but also in regions like Sri Lanka. Unlike some religious traditions where followers might pray to deities for personal wishes, Buddhism's focus on self-reliance and inner transformation posed a barrier to mass appeal. Buddhists couldn't pray to Buddha to fulfil their wishes, as he wouldn't come and intervene to solve personal problems. This aspect compelled many Buddhists to maintain connections with Hindu gods, as observed in Sri Lanka even Today.  Similarly, Buddhists in Tamil country maintained connections with Hindu deities. 

Then came the Bhakti movement in Tamil Country, bringing about a transformation in the religious practices of the Hindu community. This devotional movement simplified Hinduism, focusing on love and devotion as paths to salvation, while shedding the complexities of rituals and caste hierarchies. Tamil saints traversed the length and breadth of the region, propagating this movement.

The two-pronged attack on Buddhism – the philosophical synthesis by Adi Shankara and the Bhakti movement – proved to be increasingly challenging over time. While Shankara's logical prowess harmonized Buddhist and Hindu ideologies under a unified framework, the Bhakti movement resonated deeply with the masses by presenting a simpler, more emotionally accessible path to spiritual fulfilment. As a result, Buddhism struggled to maintain its ground and the decline began in the 8th century CE and extended over the subsequent centuries. By the 13th century, Buddhism had largely faded from the Tamil country, with Hinduism firmly reestablished as the dominant religious tradition.

As you can see, historical events are rarely the result of a single isolated cause; instead, they usually emerge from a complex interplay of various factors, circumstances, and dynamics. Human history is shaped by a multitude of social, cultural, economic, political, and individual elements that interact in intricate ways, leading to the outcomes we observe. Analyzing historical events requires a nuanced understanding of these multifaceted dynamics to truly appreciate the complexity of the past. Anyone who presents a simplistic narrative is either stupid or driven by a hunger for power and chauvinism.

பொழுது இடை தெரியின் பொய்யே காமம் 🥰

This poetic scene reminds me of a few lines from a Tamil poem dating back to around 100 BCE. I'm certain that my forefathers were hopelessly romantic, and my foremothers didn't stand a chance to resist their charm. 🥰🤣

காலையும், பகலும், கையறு மாலையும்,

ஊர் துஞ்சு யாமமும், விடியலும், என்று இப்

பொழுது இடை தெரியின் பொய்யே காமம் 

- அள்ளூர் நன்முல்லையார் (குறுந்தொகை -32)

Translation - If you are able to differentiate between morning, noon, evening, the night when the village sleeps, and dawn, then you are not truly in love.

மரபும் மகிழ்ச்சியும்

ஜே ஜே படத்தில் ஒரு காட்சி வரும். மரபில் தோய்ந்த ஒரு மனம் சாதாரண வாழ்க்கையில் அடையும் இன்பங்கள் என்ன என்று நண்பர்கள் கேட்கும் போது நான் அடிக்கடி இந்தக் காட்சியைத் தான் உதாரணம் சொல்லுவேன். படத்தில் மாதவன் தான் காதலித்த பெண்ணை விட்டு வேறு ஒருவரைத் திருமணம் முடிக்க வேண்டிவரும். திருமணத்துக்குச் சம்மதம் தெரிவித்து விட்டு கவலையுடன் சென்றமர்ந்து அந்தப் பெண்ணை முதல் கண்டவுடன் வயலினில் அவர் வாசித்த இசையை இறுதியாக மீண்டும் வாசித்து விட்டு அழுதபடி வயலினைப் போட்டு உடைப்பார். 

இந்த காட்சியைச் சாதாரணமாக எந்த ஒரு மரபுப் பயிற்சியும் இல்லாத ஒரு பார்வையாளன் கவலையுடன் கடந்து போவான். மரபுப் பயிற்சி இல்லாவிட்டாலும் கொஞ்சம் நுண்ணுணர்வு உள்ள பார்வையாளன் என்றால் இதில் உள்ள “என் வாழ்க்கையில் இனி அவள் இல்லை எனவே எந்த இனிமையும் இல்லை” என்று குறிப்புணர்த்தும் காட்சி அமைப்பின் கவித்துவத்தைக் காண்பான்.

ஆனால் நுண்ணுணர்வோடு உங்களுக்கு மரபுப் பயிற்சியும் இருந்தால் இந்த காட்சியில் நீங்கள் அடையும் வேறு உச்சம் ஒன்றுண்டு. இந்து தொன்ம கதைகளில் கிருஷ்ணனும் ராதையும் காதலர்கள். கிருஷ்ணர் கம்சனை வென்று பிருந்தாவனத்திலிருந்து மதுரா நகருக்குச் சென்ற போது ராதையை அவர் பெற்றோர் வேறு ஒருவருக்கு மணமுடித்து விடுவார்கள். ராதை கிருஷ்ணனை நினைத்து ஏங்கி உடல் மெலிந்து இறக்கும் தறுவாயில் அவள் விருப்பத்துக்கு இணங்க அவள் அருகே அமர்ந்து கிருஷ்ணர் புல்லாங்குழல் வாசிப்பார். அதைக் கேட்டபடி ராதை உயிர் பிரியும். கிருஷ்ணர் உடனே அவர்களது காதலின் அடையாளமாக இருந்த புல்லாங்குழலை உடைத்து எறிவார். அதன் பிறகு கிருஷ்ணர் ஒருபோதும் குழலை வாசிக்கவில்லை என்று இரண்டாயிரம் வருடத்துக்கு முற்பட்ட பாகவத புராணம் கூறுகிறது.

அந்த தொன்மக் கதை உங்களுக்குத் தெரிந்தால் உடனே இந்தக் கவித்துவமான காட்சி வேறு கனம் கொண்டுவிடுகிறது. இந்தக் காட்சி ஈராயிரம் ஆண்டுகால பொருள் ஏற்றப்பட்ட ஒன்றாகிவிடுகிறது. ஒரு பெருமரபின் அறுபடா நீட்சியென சென்றமைகிறது. உங்கள் ஆழ்மனதுக்குள் உள்ள அந்த இணைப்பை நீங்கள் கண்டடையும் கணத்தில் நீங்கள் உணரும் ஒரு பரவசத்தை, ஒரு மின்னதிர்ச்சியை அதை ஒருபோதும் உணராத ஒருவருக்கு என்றும் சொல்லி விளக்கிவிடமுடியாது. அன்று முழுவதும் மனம் இனம்புரியா இன்பத்தில் கொந்தளித்துக் கொண்டே இருக்கும். 

நம் வாழ்க்கை என்பது சாதாரண நிகழ்வுகளால் ஆனது. நம் அன்றாடத்தில் பெரிதாக ஒன்று நடப்பதில்லை. எனவே பெரும்பாலான நாள்கள் பரவசம் அற்றதாகச் சலிப்பூட்டும் ஒன்றாகவே இருக்கும். நீங்கள் இன்பத்துக்காக வேறு ஏதும் ஒன்றை நாடவேண்டி இருக்கும். அவையும் அனுபவிக்க அனுபவிக்கச் சலிப்பூட்டும், வெறுமையைக் கொண்டு வரும் உலகியல் இன்பங்களாய் இருக்கும். நீங்கள் மீண்டும் மீண்டும் அந்த இன்பங்களில் மூழ்கி எதார்த்தத்தை மறக்க முயல்வீர்கள். அப்படி உலகியல் இன்பங்களில் மூழ்கி நிறைவுற்றவர்கள் யாருமில்லை. ஆனால் உங்களுக்கு எந்தளவு மரபில் பயிற்சி இருக்கிறதோ அந்த அளவுக்கு அன்றாட அழகு உங்கள் கண்ணில் பட்டுக்கொண்டே இருக்கும். ஒரு சிறிய சாதாரண அனுபவம் மரபு பயிற்சி இருக்கும் போது சட்டெனப் பெரிதாகும். 

என் வாழ்வில் நடந்த இன்னும் ஒரு உதாரணத்தைச் சொல்கிறேன். நானும் நண்பர்களும் யானைகள் சரணாலயத்துக்குச் சென்றிருந்தோம். ஒரு சிறு யானை குட்டி ஒன்று நின்று கொண்டிருந்தது. மரபுப் பயிற்சி இல்லாத நண்பர்கள் கொஞ்ச நேரம் அதைப் பார்த்தார்கள். பார்த்து எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறது என்று சொல்லிக்கொண்டார்கள் அவ்வளவுதான் செல்வோம் என்று சென்றுவிட்டார்கள். எனக்கோ அந்த குட்டியைப் பார்த்ததும் உடனே ஒரு பரவசம். ஒரு மின்னல் அடித்துவிட்டது. 

சங்க இலக்கியத்தில் குறுந்தொகை பாடல் ஒன்றில் யானைக் குட்டியை “கயந்தலைக் குழவி” என்று சொல்வார்கள். யானைக் குட்டியை எப்போதாவது நேரில் பார்த்தவர்களுக்குத் தெரியும் அதன் தலை உடலை விடச் சற்றுப் பெரிதாக இருக்கும் அந்தத் தலையில் மனிதர்களைப் போல் நல்ல முடி இருக்கும். அதனால் தான் அதைக் கயந்தலைக் குழவி என்கிறார்கள். அந்த சங்கக் கவிதையில் சொல்லப்பட்ட யானைக்குட்டியின் குறும்பும் அழகும் இந்தக் குட்டி மீது ஏறிவிட்டது. ஒரு சாதாரண யானைக் குட்டியின் அழகு மரபுப் பயிற்சி இருக்கும் போது சட்டெனப் பெரிதாகிவிட்டது. நண்பர்கள் அந்த காட்சியை எளிதில் கடந்து சலித்து அடுத்தது என்ன இருக்கிறது பார்க்க என்று தேடிக்கொண்டிருந்தார்கள். எனக்கு அன்று முழுவதும் “கயந்தலைக் குழவி” என்ற சொல்லும் பரவசமும் மனதிலிருந்துகொண்டே இருந்தது.

நான் என் நண்பர்களிடம் தமிழ் மற்றும் இந்து மரபைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்ளுங்கள் என்று சொல்வது தமிழை, தமிழ்ப் பண்பாட்டைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்பதுக்காக எல்லாம் இல்லை. தமிழை அப்படி எவரும் காப்பாற்ற வேண்டியதில்லை. தமிழ்ப் பண்பாடு அன்றும் சரி இன்றும் சரி எண்ணிக்கையால் அல்ல வெறும் ஐந்நூறு அல்லது ஆயிரம் பேர் கொண்ட குறுங்குழுவின் தீவிரத்தால் தான் தலைமுறை தலைமுறையாக முன் கொண்டு செல்லப்படுகிறது. மரபு என்பது நம்முடைய அழகுணர்வைத் தொடர்ந்து திரட்டி தரக்கூடிய ஒரு பெரும் தொடர்ச்சி. அதைப் பயிலாதவர்களுக்கு அனுபவிக்க அனுபவிக்கச் சலிப்பூட்டும் உலகியல் இன்பம் மட்டுமே விதிக்கப்பட்டுள்ளது. அதை விட மேலான ஒரு இன்பத்தையும் நிறைவையும் என்றும் நீங்கள் அறியமாட்டீர்கள். அதனால் தான் நான் உங்கள் மரபை அறிந்து கொள்ளுங்கள் என்று மீண்டும் மீண்டும் நண்பர்களிடம் சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறேன்.

Hypocrisy, Violence, and the Quest for Peace: Lessons from Sri Lanka

If any members of the Tamil diaspora harbour dreams of another war in Sri Lanka, I invite them to consider the following: Rather than advocating for violence from a distance, why not encourage their own children, who have safely settled abroad, to return to Sri Lanka and take up arms in an armed struggle once again? If their passion for armed resistance is genuine, they should have joined the Tigers and taken up arms when they were younger. Instead, they chose to flee Sri Lanka and seek safety for themselves, their families, and their children in foreign lands. It is worth noting that the testimonies provided by many of them to support their asylum application regarding the forced conscriptions and human rights abuses by the Tigers were used as primary evidence by their respective governments to designate the Tigers as a terrorist organization. Their hypocrisy sucks.

The 26 years of armed struggle against oppression in Sri Lanka yielded nothing but the tragic deaths of over a hundred thousand innocent Tamil people. Three generations of young men and women lost their futures in the process. When one responds to violence with further violence, it only perpetuates a cycle of brutality. The opponents, in turn, justify their disproportionate violence based on the initial acts of violence committed. For instance, if one were to inquire why approximately 3,000 innocent Tamils were killed during the anti-Tamil riots in 1983, a moderate Sinhala individual might simply attribute it to the trigger of the deaths of 13 Sri Lanka Army soldiers at the hands of the Tigers. Similarly, if asked about the anti-Tamil riots in the country in 1956, 1958, and 1977, they may not have a satisfactory answer.

When people who lack power confront a formidable adversary, attempting to overcome them through violence results in huge losses. This is precisely why Gandhi chose the path of non-violence. Through practising non-violent resistance in the face of violence, Gandhi appealed to the conscience of his opponents and dismantled their moral superiority. One of his most powerful strategies was resisting an opponent without harbouring hatred towards them. This approach attracted support from a multitude of white individuals, illustrating its effectiveness. It is important to address the misconception that many Tamils believe in, which is that Gandhism failed in Sri Lanka. This assertion is not accurate.

There was a time when the Tamils in Sri Lanka had a leader like S. J. V. Chelvanayakam, who successfully organized a civil disobedience movement inspired by Gandhi's principles. In the 1970s, armed revolutions were spreading globally, and leftist groups actively promoted them. Consequently, some Tamil youths, feeling devoid of other options, resorted to violence after the introduction of racially motivated university standardization prevented their access to higher education. Chelvanayakam, who commanded respect among Tamil youth, urged them to abandon violence and prioritize education. However, following his death in 1977 and India's involvement, the Tamils fell into a geopolitical trap, and non-violent protests gave way to violent militancy.

Gandhism may be slow and require patience, but it offers a certain path to a solution with minimal casualties. Compared to the loss of Tamil lives during the civil war, the number of deaths resulting from anti-Tamil pogroms since independence is relatively small. I hope the Tamils possess the wisdom to avoid falling into geopolitical traps once again and refrain from resorting to violence in their fight against discrimination. While I support resistance to secure our rights, I cannot endorse violence, not out of cowardice, but because I understand that there is no hope for a solution through violent means.

Imagine a hypothetical situation in which Sri Lanka undergoes a division, resulting in two separate countries. Such a separation would unquestionably bring harm to both the Tamils and Sinhalese communities. It would lead to bitterness and the emergence of two hostile states with ongoing border disputes. Instead of moving forward and experiencing growth, both countries would be burdened with the perpetual drain of economic resources needed to sustain large standing armies solely focused on deterring potential conflicts. Therefore, it becomes essential to explore alternative avenues that lead to peaceful resolutions, fostering unity, understanding, and progress for all the communities involved.

The Menace of Sinhala-Buddhist Fundamentalism: A Call for Awareness and Unity

Many Sinhala-Buddhists fail to speak out against Sinhala-Buddhist fundamentalism due to the mistaken belief that it only affects minorities and not their own community. However, history teaches us that fundamentalism ultimately destroys one's own people and culture more than any other group. Fundamentalism does not really care for any culture or religion; it only manipulates them to serve its ends. Fundamentalism can never be the guardian of faith; it is the arch-enemy that goes all out to destroy a religion. An example of this can be seen in Islamic fundamentalism which was initially seen as a reformist movement protecting Islam from outsiders but has since restricted women's rights, influenced education systems to prioritize a narrow interpretation of Islamic teachings, suppressed cultural practices, free speech, and stifled artistic expression and promoted violence and intolerance.

The delusion that Sinhala-Buddhist fundamentalists hold about religion, race and history is similar to that of all fundamentalists: the belief in their superiority and the fear that their enemies aim to erase their glorious past. This type of thinking forms the foundation of fascism. Regardless of its basis in religion, caste, language, race, or nationality, fundamentalism always carries a destructive force within it. All forms of fundamentalism prioritize ideology over the well-being of their own people, leading to destruction in the long run. The loss of numerous innocent Sinhalese individuals, as well as the casualties suffered by Sinhalese soldiers in the civil war is a byproduct of the actions of Sinhala-Buddhist fundamentalists since independence. The Presidential Commission on the Easter attacks of April 2019  blamed the anti-Muslim violence as the trigger for the terrible Easter Sunday attacks which killed hundreds of Tamils and Sinhalese. Fundamentalists are willing to justify any number of casualties to uphold their ideology, perpetuating a catastrophic cycle of violence throughout history. 

Fundamentalism shares certain characteristics. It places its core ideology beyond question, labelling those who deny or disagree with it as enemies to be destroyed. It constantly creates new enemies to defend itself against and bases its actions on countering perceived threats. Thus fundamentalism is never motivated by positive ideals. Furthermore, fundamentalism promotes certain individuals as perfect representatives of its ideology, granting them immense power and idolizing them, demanding complete faith and adulation from their followers. 

Fundamentalism is opposed to democracy. Democracy thrives on debate, deliberation, and the freedom to accept or reject ideas. It seeks to include diverse perspectives and resolve contradictions through consensus. In contrast, fundamentalism consolidates power around its ideology, rejecting any dialogue or aspects of the past that do not serve its power politics. 

It is deeply frustrating to witness so-called educated Sinhalese individuals supporting Sinhala-Buddhist fundamentalists. Such individuals, in my view, lack genuine education and intellect, despite their degrees. When moderate Tamils stand up against Sinhala-Buddhist fundamentalism destroying Sri Lanka, it is not just for their own sake, but also for those Sinhala-Buddhists who remain silent today. Fundamentalism will only bring about absolute economic ruin and eventual war—history does not have a single exception to this rule.

Note: The insights and perspectives presented in this article draw inspiration from the concepts explored in Jeyamohan's article on fundamentalism. While specific references to Jeyamohan's work may not be provided, the ideas discussed here reflect the broader discourse on fundamentalism and its implications.

Unraveling the Consequences: The Ill-Fated Quest for a Sinhala-Buddhist Sri Lanka

I actually feel sympathy for those individuals who desired to transform the entirety of Sri Lanka into a Sinhala-Buddhist nation. Over the past two months, I have been researching instances of similar attempts to engineer societies in other countries and examining their ultimate outcomes. Such endeavours yield both short-term and long-term consequences in other countries. We have already witnessed the successful realization of the short-term consequences: civil war and economic deterioration. Looking at the long-term implications in such countries, there are two possible scenarios. 

The first involves the fragmentation of the country into two or more separate nations, while the second entails being absorbed or annexed by another country. In the case of Sri Lanka, this could manifest as the country splitting into two states or India annexing Sri Lanka. Both outcomes are equally plausible, although I believe the latter is more likely. Several indicators point towards this possibility. In a contemporary context, three indicators are present before a country is annexed. Firstly, there must be internal divisions within the population. Secondly, the economy must be failing. Lastly, a rising superpower in close proximity is necessary. In Sri Lanka, all three indicators align. All indications strongly suggest this inevitable long-term outcome. 

Generally, individuals tend to have difficulty envisioning events beyond their own lifetimes. In the grand scheme of history, a human lifetime is merely a fleeting moment, during which significant changes rarely occur.  It saddens me that I won't be alive to witness the moment when these Sinhala-Buddhist nationalists realize the consequences of their actions.

Note - I have previously written an article exploring the geopolitical factors that impact the sovereignty of Sri Lanka. For a clearer understanding, I encourage you to give it a read (link).

Trapped Between Tiger and Snake: Sri Lanka's Geopolitical Dilemma

Once upon a time, there was a man who found himself being chased by a ferocious tiger in the forest. Fearing for his life, he ran as fast as he could to escape the tiger's pursuit. Eventually, he came across a tall tree and decided to climb up in the hope of finding safety. As he climbed the tree, he noticed that a deadly snake was already coiled up on one of the branches at the top. He realized that the tiger was waiting for him to come down, while the snake above would strike if he climbed higher, he was trapped in a perilous situation. The story often serves as a metaphor for being trapped in a perilous situation with no apparent escape or safe option. This Tamil folktale holds relevance to the current geopolitical situation, particularly in relation to Sri Lanka's position. 

Both India and China face mounting pressure to expand their territories, driven by their rapidly increasing populations and resource needs. The inevitability of conflict between India and China looms on the horizon. As a result, Sri Lanka's sovereignty hangs precariously in the balance, influenced by the intricate dynamics of the Indo-China geopolitical standoff. Should the stalemate between India and China be disrupted following a conflict, and if either nation gains the upper hand, the future of Sri Lanka becomes uncertain.

Let's consider India first. Sri Lanka is already part of India's "Greater India (Akhand Bharat)" vision, which aims to absorb all South Asian countries into India. The notion of India claiming the entirety of South Asia may sound absurd. But our Sinhala-Buddhist nationalists know more than anybody else how historical narratives can be selectively shaped to serve specific purposes and promote certain viewpoints. India, like any other nation, can draw upon historical events, cultural connections, and regional interactions to support its claims or aspirations.

Take, for instance, the Andaman and Nicobar Islands, which lie close to Malaysia and are presently under Indian administration. India's historical claim to these islands, prior to British occupation, can be attributed to their association with the Chola Empire. During their reign, the Cholas utilized these islands as a significant naval base, projecting their influence and power across Southeast Asia. By emphasizing the Chola Empire's historical presence and influence in the region, India asserts a connection rooted in history and culture to substantiate its claim over these territories. 

Sri Lanka has a stronger historical connection to India than Andaman and Nicobar Islands. Sinhala-Buddhist nationalist's favourite historical text, the Mahavamsa, would be instrumental in establishing the Indian narrative that North Indian prince Vijaya established civilization in Sri Lanka, making it a mere extension of India. The only reason India has not acted on their "Greater India" plan thus far is due to China's presence. India has previously attempted to exert its influence over Nepal and Sri Lanka, but those attempts backfired when both countries turned to China to counter India's pressure. 

However, India is currently formulating alternative strategies for the near future. One example is India's intention to construct a sea bridge and tunnel linking Sri Lanka to South India, an initiative that has been under discussion with Sri Lanka since 2016. Additionally, since 2011, India has been actively advocating for the establishment of an undersea power transmission line between the two countries, which would increase Sri Lanka's reliance on India for energy. Furthermore, during the economic crisis, there were discussions regarding the acceptance of Indian currency as legal tender alongside the Sri Lankan currency within Sri Lanka just like Nepal.

If India were to emerge victorious in the war against China, it would be free to pursue its "Greater India" plan. In the event of India annexing or bullying Sri Lanka, it is likely that Sri Lanka would experience Tamil dominance due to the influx of Indian Tamils through open borders. This historical pattern can be observed during the British occupation when the Indian Tamil population grew from 0% to 15% within the first 100 years, eventually surpassing the Sri Lankan Tamil community and becoming the second-largest ethnic group in Sri Lanka. 

In the event that China emerges victorious in the conflict, they have already devised a policy aimed at destabilizing and fragmenting India into 20-30 separate nation-states, akin to the situation in Europe. China is already supporting the United Liberation Front of Asom (ULFA), a militant separatist group in northeastern India, in their quest for independence for Assam from India. Additionally, China covertly supports Kashmiri rebels through Pakistan. Furthermore, China intends to extend political support to Bangladesh, encouraging ethnic Bengalis in India to break free from "Indian control" and unite with Bangladesh as a unified Bengali nation. According to a recent report by Chinese think tanks, China believes that, in its own interest, it should collaborate with various nationalities such as the Assamese, Tamils, and Kashmiris, supporting them in establishing independent nation-states of their own. 

If Tamil Nadu were to gain independence as a separate nation due to China, its ambitions would extend beyond the borders of Tamil Nadu alone. Tamil nationalists in Tamil Nadu already envision a "Greater Tamil Nadu," which entails annexing the northern and eastern regions of Sri Lanka to create a unified Tamil nation. As highlighted in Ranil's speech at Harvard, Sri Lanka must ensure that there is no conflict between India and China, as such a situation would place Sri Lanka's future in a highly challenging position.

In the midst of the impending geopolitical chaos, there are individuals who persist in their misguided desire to revive Sri Lanka's Sinhala-Buddhist glory. Attempting to establish such a glory in the past resulted in a devastating 26-year-long civil war and subsequent economic collapse. If these individuals continue to pursue this agenda, the ultimate consequence of their grand plan to restore Sri Lanka's Sinhala-Buddhist glory will likely be either the annexation or fragmentation of the country. The choice lies between embracing reason or persisting with risky endeavours that may lead to becoming the subject of ridicule in this tragicomedy. 

A country's border, much like love, works only if both sides believe in it. While Sinhala-Buddhist nationalists possess the power to shape Sri Lankan history, they cannot alter the geographical realities that surround us. Sri Lanka's independence is just a blip in history's eye. Seventy-odd years? In the grand scheme of history, that's just a blink of an eye. So, let's keep it real and remember that the world keeps turning, history has seen bigger things. The outcome will only be revealed with time. As former Indian Prime Minister Atal Bihari Vajpayee said "We can change history but not geography. We can change our friends but not our neighbours".

Challenging Sri Lanka's Archaeological Narrative: Towards Inclusive Governance

The resignation of the DG of the Archaeology Department brings a bittersweet relief. After 75 long years, a Sri Lankan head of state has finally acknowledged the existence of Tamil Buddhist sites in the country, a historical fact that should have been recognized earlier. However, there is still so much more that needs to be addressed. In present-day Sri Lanka, archaeology predominantly serves the interests of contemporary Sinhala Buddhist nationalism. Archaeological research must avoid using modern ethnic labels imposed by European colonialism to describe events of the past, as it distorts historical accuracy.

The conflict surrounding the discovery of Buddhist sites in the North and East of Sri Lanka stems from the attempt to intertwine religion and ethnicity as inseparable. The presence of Buddhist archaeological sites in the regions where Tamils reside today does not automatically prove the presence of Sinhalese in the past. Unfortunately, many Sinhala-Buddhists maintain the belief that Buddhism in Sri Lanka is exclusively for the Sinhalese, refusing to accept that Tamils were also Buddhists in ancient times because the majority of Tamils now identify as Hindu or Christian.

The past is not a singular entity; it comprises diverse narratives within an archaeological site. However, the work carried out by the Archaeological Department in Sri Lanka predominantly seeks to construct an imagined Sinhala-Buddhist past, neglecting the changes in identities that have occurred over centuries due to political, economic, cultural, and ecological factors. This narrow view of associating a specific site with a particular community in a timeless manner is not an act of scholarship but rather a manifestation of racism.

The modern scientific investigation of archaeological sites in Sri Lanka can be traced back to the British colonial era. The study of the island's historical sites was not solely driven by the pursuit of knowledge; rather, it served as a means of exerting control over the present through understanding the past. Regrettably, the Sri Lankan state continues to employ similar tactics today. A mere glimpse at the Department of Archaeology's emblem reveals the type of historical site that receives state support, often at the expense of other archaeological sites. This prioritization reinforces a Sinhala-Buddhist narrative of Sri Lankan history.

Under the guise of archaeology, minority communities are being deprived of their cultural and religious spaces, as well as their livelihoods. This blatant discrimination is nothing short of racism. The centralized and militarized approach to archaeological work in the country must come to an end. The Archaeology Department has perpetuated and enabled Sinhalization for decades, with racism and disregard for the law deeply ingrained in its institution, processes, and practices. The actions of the Director align with the organization's ethos and practices, emphasizing the need for institutional reform.

The Archaeology Department collaborates with the Wildlife Department and Forests Department to seize private lands in the North and East, as well as lands historically used by local communities for agriculture. It is crucial to move beyond the grandstanding of presidents and sporadic orders for release, towards comprehensive institutional reform. Presidents may change, but the system and institution remain constant.

We can only hope that the forthcoming national plan for archaeology conservation and restoration, which the President has assured, will finally address these long-standing issues. Unfortunately, certain individuals on social media continue to make baseless claims, suggesting that Ranil intentionally undermines the Buddhist heritage in Sri Lanka to appease Tamils. Such racist and misguided sentiments exemplify the challenges faced by Sri Lanka as a whole.

While I acknowledge Ranil's efforts in this matter, they lack effectiveness without comprehensive systemic and constitutional changes in the governance of the country. These decisions are transient, much like certain positive steps taken for reconciliation between 2015 and 2019 that were later reversed by subsequent leaders. Even if Ranil were to halt land grabbing today, there is a risk that another president, capitalizing on Sinhala Buddhist support, might reintroduce such practices tomorrow, discrediting Ranil's actions as mere attempts to gain Tamil votes. 

That is why it is crucial to implement comprehensive systemic and constitutional changes in the governance of the country. Merely addressing isolated issues or relying on the actions of individual leaders will not suffice. To truly bring about lasting change, the entire system needs to undergo reform. Without such fundamental changes, the cycle of discrimination and marginalization will persist, undermining any progress made in the name of reconciliation.

Review: மலர்த்துளி: 12 காதல் கதைகள் [Malarthuli]

மலர்த்துளி: 12 காதல் கதைகள் [Malarthuli] by Jeyamohan
My rating: 4 of 5 stars

ஜெயின் மற்ற கதைகளில் இல்லாத எளிமை இதில் கைகூடியிருக்கிறது. ஜெயின் கதைகளில் பொதுவாக உள்ள அலையலையென விரியும் உள்மடிப்புகள், எதிர்பாராத நுட்பங்கள் ஏதும் இல்லை. இந்த மனநிலையோடு இந்த கதைகளைப் படிப்பது அவசியம். இது எளிய கதைகள் என்று ஜெ முன்னுரையில் சொல்லி இருந்தாலும் முதல் கதையை வாசித்தவுடன் குழம்பிப் போனேன். இது ஜெ கதை போல் இல்லையே. ஜெ அப்படியெல்லாம் நினைத்தாலும் எளிய கதைகளை எழுத முடியாது அவரையும் தாண்டி சில உள்மடிப்புகள் இருக்கும் என்று ஒரு நம்பிக்கை. உடனே ஒரு வேளை எனக்குத் தான் கதையின் உள்மடிப்புகள் புரியவில்லையா என்று என் வாசிப்பின் மேல் கோபம் வந்தது. புத்தகத்தைத் தூக்கி வைத்துவிட்டேன். புத்தகத்தைத் திருப்பிப் படிப்பதை நினைக்கவே எரிச்சலாக இருந்தது. பின் முதல் கதையை மீண்டும் படிக்க வேண்டாம். இரண்டாம் கதையான "கருவாலி" இருந்து தொடங்குவோம் என்று முயன்றேன். கருவாலி கதை விறுவிறுப்பாகச் செல்லும் போது காதல் தோன்றும் ஒரு கணத்தில் சட்டென முடிந்துவிட்டது. ஒரு கணம் ஒரு குறிப்புணர்த்தல் மட்டும் தான்.

இந்த தொகுப்பின் கதைகள் எல்லாம் அப்படி காதலில் கணத்தைத் தான் சொல்லிச் செல்கிறது. இருவருக்குள் காதல் எப்படித் தோன்றுகிறது என்பது எப்போதும் யாராலும் புரிந்து கொள்ளமுடியாத விந்தைதான். ஒரு கணம் அவ்வளவு தான். அதற்கும் தர்க்கத்துக்கு எந்த தொடர்பும் இல்லை. காதல் தோன்றிய பின் நாம் அதைத் தர்க்கத்தை வைத்து விளக்கிக் கொள்கிறோம். காதலில் ரகசியங்களை, தவிப்புகளை, பாவனைகளை, பரவசங்களை நுண்மையாகச் சுட்டி செல்லும் கதைகள் இவை. இந்த சிறுகதை தொகுதி ஒரு ஒரு மயிலிறகின் வருடல். ஒரு இனிமையான கனவு கண்ட நிறைவு.

View all my reviews

Solution to Sri Lankan Ethnic Crisis

My Sinhalese friend angrily suggested that the ultimate solution to Sri Lanka's ethnic tension is eliminating all the idiots on both sides. I couldn't help but smile and responded, "How on earth would you go about identifying who falls into the 'idiot' category and who doesn't?" To my surprise, my friend quipped that anyone who believes in Tamil nationalism or Sinhala-Buddhist nationalism is automatically labelled a fool. 

With an even bigger grin, I recounted a funny tale from my early days on Facebook back in 2008. You won't believe it, but when the platform asked about my political views, I filled in "Tamil Nationalism"! And guess what? Before we met, you were convinced that power devolution would divide the country—a tale straight out of the Sinhala-Buddhist nationalist playbook.

Now, imagine if your plan had been executed around that time. According to your standards, we would have been deemed fools and targeted for termination! But hey, since 2008, I've interacted with many Sinhalese folks and delved into Sri Lanka's history and the underlying causes of the ethnic crisis. Those experiences have steered me far away from those earlier political views.

Sure, there might be plenty of idiots on both sides who stubbornly refuse to listen to other perspectives. I completely understand your frustration, and I won't deny that I haven't experienced similar feelings of anger as you have today. However, there are also many like us who are simply misinformed. That's precisely why I find Gandhi's wisdom incredibly valuable. He said, "I wish to change their minds, not kill them for the weaknesses we all possess." That, my friend, is the only way to overcome the ethnic crisis in Sri Lanka— by seeking to educate and change minds rather than resorting to violence. 

Violence only perpetuates more violence, providing no lasting solution or real victory for either side. Temporary successes achieved through violence often come with long-term consequences. Moreover, violent conflicts leave deep emotional scars that become the very source of future cycles of violence. This repetitive loop can only be broken if we actively strive to address and heal the wounds of the past. Healing the emotional scars requires embracing truth and accountability while fostering reconciliation relies on implementing power-sharing mechanisms. There are no alternative paths to break free from the vicious cycle of violence. The sooner we come to realize the significance of this, the better it will be for our beloved country.

Advice for Sinhala-Buddhist nationalists

Listen up, Sinhala-Buddhist nationalists, because I've got a hilarious newsflash for you. Your self-proclaimed Sinhala intellectuals are spreading the idea that even entertaining the notion of power sharing is like bestowing upon the Tamils a luxurious, VIP favour, all while leaving the poor Sinhalese in the dust! But what your brainiacs fail to grasp is that power sharing is not just important to the Tamils, it's actually more important to the Sinhalese. Talk about a plot twist! Sri Lanka's post-independence policy was all about making the Tamils suffer while the Sinhalese got a free pass. This tremendously backfired on your face when Tamils took up arms against discrimination. Then your brilliant plan seemed to be, "Who cares if the Sinhalese lose an eye, as long as the Tamils lose both their eyes!"But little did you know, karma had a hilarious surprise waiting for you. It turned out that your "genius" plan backfired, and the Sinhalese ended up losing both their eyes too. Ouch! That's gotta sting! Today, our beloved country is walking around with its begging bowl in hand, asking for a little help.

You had this brilliant idea: "Tamils are our sworn enemies! We must safeguard the Sinhalese nation, language and culture from them!" And guess what? The majority of Sinhalese folks just sat there, some even clapping their hands in excitement, while the Tamils faced oppression. But your master plan ended up doing the exact opposite of what you intended! Today, the economy takes a nosedive, and as a result, several hundred thousand Sinhalese dudes and dudettes pack their bags and search for greener pastures abroad. Their kids will be growing up in some far-off land, struggling to pronounce "ayubowan" or completely clueless about the awesomeness of traditional Sinhalese customs. It's like a disappearing act, poof! This is the magnificent outcome of your grand plan to bring back Sri Lanka's Sinhala-Buddhist glory! It is nothing short of enraging that any educated Sinhalese would choose to support Sinhala-Buddhist nationalists. Such individuals, in my eyes, are simply fools parading around with their degrees, devoid of any genuine education or intellect. 

Unlike our dear Sinhalese counterparts, Tamil identity, language, and culture don't rely solely on the future of Sri Lanka. Tamils aren't confined to Sri Lanka alone. They've spread their wings and made their presence known in multiple countries. We're talking about close to a million or more Tamils chilling in four nations and more than 100,000 Tamils in 16 other countries. Tamil communities can be found in approximately 180 countries. So, unlike a Sinhalese wherever a Sri Lankan Tamil goes now, their offspring have all the opportunities in the world to keep their Tamil identity intact. They've got Tamil language schools and fine arts institutes in every major country around the world, ready to keep their culture thriving.

Sinhala-Buddhist nationalists trying to turn Sri Lanka into a solely Sinhala-Buddhist nation is nothing short of a hilarious fantasy. Both the Tamils and Sinhalese have equal historical claims to call it home, you know!  Oh, and let's not forget the whopping population of approximately 2.3 million Sri Lankan Tamils within the country itself. You can't just wave a magic wand and make them disappear, no matter how hard you try. Just think about the economic powerhouses like Singapore, Malaysia, and India, where the Tamil community is recognized and valued as friends rather than enemies bringing about some pretty impressive economic outcomes. Now that's what I call a power move! They're proof that embracing diversity leads to progress. Take notes, folks!

To all, you Sinhala-Buddhist nationalists out there, go ahead and continue pushing your agendas, but let's be real here. Before you roll the dice again, maybe take a moment to consider the absurdity of the situation. Tamils have reached the point where they've got nothing to lose except their lives, while the Sinhalese have everything on the line. This is a lopsided gamble! You are just engaging in a conflict you can never win, risking everything you got. 

Any person who approaches this matter with a logical mindset and a solid understanding of world history would recognize the inherent risks and negative consequences associated with engaging in such a conflict. The potential outcomes of such a conflict are limited to two possibilities: impeding the progress of the Sinhalese community in the best-case scenario or leading to the complete collapse of Sinhalese civilization in the worst-case scenario. Innocent Sinhalese people simply desire to live in a prosperous homeland with happiness and peace. Your actions only serve to jeopardize that. 

Once upon a time, before borders became a thing, civilizations were doing their thing, chilling without any divisions. Then along came the British, leaving us with these boundaries we're all stuck with now. Back in the day, Sri Lanka was buddy-buddy with Tamil Nadu, part of the Madras Presidency of British India. Imagine if the British had just left it like that. Sri Lanka would be part of India, and both Tamils and Sinhalese would be swallowing Hindi whether we liked it or not.

Oh, I can already predict the heroic proclamation about to burst forth from your lips! "We are the proud offspring of Dutugemunu and Vijayabahu, invincibility runs through our veins!" But here's the hilarious truth: back in his day, everyone had swords and shields. Nowadays, if we were pitted against a technologically superior opponent, we'd be as helpless as a squirrel trying to outrun a cheetah!" Don't forget what happened when European colonizers came to our shores armed with fancy ships, cannons and muskets. 

Sri Lanka's independence is just a blip in history's eye. Seventy-odd years? In the grand scheme of history, that's just a blink of an eye. So, let's keep it real and remember that the world keeps turning, history has seen bigger things, my friends. Will you choose the path of reason, or will you keep pushing your luck and end up being the punchline of this tragicomedy? Only time will tell.

Hey there, my moderate Sinhalese friends, let me drop a truth bomb on you: The secret recipe for a prosperous Sri Lanka is mixing all the ingredients of power-sharing in a giant cauldron, stirring it with unity, and simmering it on the stove of cooperation. Power sharing is not synonymous with dividing a country; it does not involve giving undue preference to one group over another or promoting favouritism. Rather, it is a mechanism through which a country with diverse ethnicities can peacefully coexist, ensuring harmony and stability for all. It recognizes the importance of granting decision-making power and the ability to govern one's own life to every ethnicity, rather than solely concentrating it in the hands of the majority. In this way, power-sharing promotes inclusivity, equality, and a harmonious society.

It's time to roll up your sleeves, put on your superhero capes, and do this for our beloved motherland! If the mighty lions and fierce tigers join forces and let out a thunderous roar together, there's no stopping Sri Lanka! With our combined strength, wit, and charm, there's no challenge too big and no stage too grand for us to conquer.

பிறந்தநாள் வாழ்த்து

நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு நான் எழுதிய மரபுக் கவிதை. இது அறுசீர் விருத்தம் என்ற வகைமையுள் வரும் கவிதை. தமிழின் பாவகைகளுள் ஒன்றான ஆசிரியபாவின் இனங்களில் ஒன்று. இது அளவொத்த நான்கடிகளில் அமையும். ஒவ்வொரு அடியும் அறுசீர் கொண்டு அமையும். மோனை வெளித்தெரியுமாறு அடிகள் இரண்டாக மடக்கி எழுதப்படும்.

காரையம் பதியில் தோன்றி

    கவின்சுவிஸ் வாழ்க்கை கண்டு

பாரையும் விண்ணும் சேர்த்து 

    பண்பினால் ஆளும் அண்ணன்

மோரையும் ஒத்த வண்ண 

    மனதினை கொண்ட மன்னன்

சீரையும் சிறப்பும் கண்டு 

    செகந்தனில் நிறைக மாதோ!

- குகதாசன் குமரன் (06/05/2023)

சருகுகளின் கூச்சல்

பொன்னியின் செல்வனுக்கு எதிராக பலவகையான சார்புநிலை கொண்ட கும்பல்கள் அரைவேக்காட்டுதனமான விமர்சனங்களையும், காழ்ப்புக்களை வைத்து கொண்டே இருக்கின்றனர். விரிவான வரலாற்றுப்  புரிதல் இல்லாமல் ஒற்றைப்படையான வரலாற்று புரிதல் கொண்ட பிராமண எதிர்ப்பு குழு, புலிக்கொடியை நன்கு தூக்கி காட்டவில்லை, ராஜராஜன் புத்த பிக்குகள் முன் பம்முகிறார் என்று தமிழ்த் தேசியக்  குழு, பாடல்களில்  இந்துஸ்தானி ராகத்தை பாவித்துவிட்டார்கள், புது இசைக்கருவிகளை பயன்படுத்திவிட்டார்கள்,  தமிழ் பழைய தமிழ் போல் இல்லை என்று தமிழ் தூய்மைவாத கூட்டம்,  பூ கட்டும் சேந்தன் அமுதனும் படகு ஓட்டும் பூங்குழலியும் சோழ அரியாசனத்தில் அமரவிடாமல் செய்துவிட்டார்கள் இது பாட்டாளி மக்களுக்கு எதிரான நுண்ணரசியல் என்று ஒரு குழு, இதெல்லாம் கூட பரவாயில்லை இந்த வருடம் வந்த வாரிசு பட வசூலை PS-2 முந்திவிட்டால் தங்கள் தலைவனின் மானம் என்னாவது என்று படத்தின் மீது காழ்ப்பை கொட்டும் ஒரு புதுக் கும்பல். 

இந்த கூட்டத்தினருக்கு கனவும், கலையும் முக்கியம் இல்லை தங்கள் தரப்பும், அரசியலும், தங்கள் சாராசரித்தனத்தை மறைக்க நான் எவ்வளவு புத்திசாலி தெரியுமா படம் எடுத்தவர்களுக்கு எனக்கு தெரிந்த இந்த சின்ன விஷயம் கூட தெரியல என்று காட்ட முனையும் அதிமேதாவிதனங்களும் எள்ளல்களும் தான் முக்கியம்.  அதற்காக எந்த பெருமுயற்சியையும் அழிப்பார்கள். ஒரு படத்தை பார்த்து பிடித்திருக்கிறது இல்லை என்று சொல்ல எல்லாருக்கும் உரிமை உண்டு. அபிப்பிராயம் சொல்ல உரிமை உண்டு. ஆனால் அதற்கு மேல் சென்று ஒரு கலைப்படைப்பை விமர்சிக்க, நிராகரிக்க கட்டாயம் சில தகுதிகள் தேவை என்று இந்த கும்பல்களுக்கு யார் தான் புரிய வைப்பது.

மொண்ணைத்தன விமர்சனங்களை சொல்பவர்கள் பெரும்பாலானவர்கள் நான் பார்த்தவரை படித்தவர்கள். தாங்கள் பட்டப்படிப்பு படித்தவர்கள் என்பதாலேயே தங்களுக்கு அனைத்தையும் பற்றி விமர்சிக்க தகுதி உண்டு என்று நம்புபவர்கள். தமிழ் மரபு கொண்டாடும் கல்வி என்பது இவர்கள் படிப்பு என்று சொல்லும் பட்டப்படிப்புகள் அல்ல, அது ஒரு முழுமைக்கல்வி (holistic learning). நவீன கல்வி மூலம் இவர்கள் பெறுவது வெறும் தொழில் கல்வி. அதிலிருந்து சிலர் நுண்ணுணர்வால் எழுந்து முழுமைக்  கல்வியை நோக்கி செல்வார்கள் அவர்களே உண்மையில் கற்றவர்கள். இந்த அதிமேதாவி கும்பலை பார்த்து நான் சொல்ல ஒன்றே உண்டு “You just have degrees, don’t think you are intellectuals.” 

நிதர்சனம் தொலைக்காட்சி இயக்கத்தால் தொடக்கப்பட்ட போது அதை எப்படி மேம்படுத்தலாம் என்று ஒரு கருத்து கேட்பு கூட்டம் நடந்தது. அந்த கூட்டத்துக்கு கம்பவாரிதி ஐயாவும் யாழ்ப்பாணத்தில் பிரபலமான ஒரு நாடகாசிரியரும் (பெயர் மறந்துவிட்டது) அழைக்கப்பட்டிருந்தனர். கூட்டம் தொடங்கிய உடனே ஒருவர் எழுந்து நிதர்சனம் என்ற பெயர் நியூமெராலஜி படி சரியில்லை மாற்றவேண்டும் என்று சொன்னார். பின் ஒருவர் நிதர்சனம் என்பது தமிழ் வார்த்தை இல்லை என்று தொடங்கினார். இப்படி இந்த பெயர் குறித்த சர்ச்சை மாறி மாறி இரு மணித்தியாலங்கள் நடந்தது. அதுவரை பொறுமையாக ஒன்றும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்த அந்த நாடக ஆசிரியர் எழும்பி, நான் ஒன்று சொல்ல வேண்டும் என்று சொன்னார். எல்லாரும் திருப்பி அவரை பார்க்க  அவர் அந்த கூட்டத்தை பார்த்து சொன்னாராம் “நல்லகாலம்! இயக்கம் தொடங்கின காலத்தில இப்படியான கூட்டம் ஒண்டும் வைக்கவில்லை. அப்படி வைச்சிருந்தா இண்டைவரைக்கும் இயக்கத்துக்கு என்ன பெயர் வைக்கிறது எண்டு தான் பேசிக்கொண்டு இருந்திருப்போம் வேற ஒண்டும் நடந்திருக்காது” என்று.  இப்படி சொல்லிவிட்டு கூட்டத்தை விட்டு எழும்பி போய்விட்டார் என்று கம்பவாரிதி ஐயா அவரது நினைவுப்பகிர்வு நூல் ஒன்றில் சொல்லி இருந்தார். எனக்கு இப்போது அந்த சம்பவம் தான் ஞாபகம் வருகிறது.

வரலாறு முழுக்க இந்த கும்பல் இருந்து கொண்டே தான் இருக்கிறது. ஆனால் அவர்கள் சராசரிகள் என்பதாலே வரலாற்றில் குரலற்றவர்கள். சென்ற நூற்றாண்டுவரை உலகம் என்பது உயர்ந்தோர் மாட்டே தான். ஆனால் இந்த சராசரிகளுக்கு இன்று சமூக வலைத்தளம் பெரும் பலத்தை கொடுக்கிறது. அவர்கள் பெரும் திரளாக ஒன்றிணைகிறார்கள். இன்று இருப்பது போல் கலை இலக்கியத்தின் மீதும் இத்தனை ஒருங்கிணைந்த தாக்குதல் வரலாற்றில் எப்போதும் நடந்திருக்காது.  

நான் மீண்டும் சொல்கிறேன் பலர் நினைப்பது போல பொன்னியின் செல்வன் ஒரு வெறும் பொழுதுபோக்கு படம் அல்ல. மிக விரிவான அழகியல் கூறுகள் கொண்ட ஒரு கலைச் சாதனை. தமிழ் சினிமாவின் ஒரு பாச்சல் என்றே சொல்லலாம். இதை தங்கள் அரசியலால், அதிமேதாவிதனத்தால், பிழைபுரிதல்களால் புறக்கணிப்பவர்கள் காழ்ப்பை கொட்டுபவர்கள் எல்லோரும் காலத்துக்கு முன் வெறும் சருகுகள் ஆனால் இந்தப்  படம் காலம் தாண்டி நிற்கும்.

ஆதலால் புல் மேய்க!

பொன்னியின் செல்வன் மீதான விவாதங்களில் நான் கனிவோடு அணுகும் ஒரே தரப்பு அந்த நாவலை முழுதும் வாசித்துவிட்டு இந்த படத்தை குறை சொல்பவர்களை மட்டும் தான். தமிழ் சூழலில் கலை இலக்கிய பயிற்சி தற்செயலாக தான் அறிமுகம் ஆகும்.  இங்கு அவற்றை அறிமுகம் செய்ய முறையான அமைப்புகள் இல்லை. எனவே பலருக்கு வணிக இலக்கியம் தீவிர இலக்கியம் என்ற பிரிவினை இருப்பதே தெரியாது. நானே கூட 2014 வரை பொன்னியின் செல்வன், கடல்புறா போன்ற வணிக இலக்கியங்களை தான் நவீன தமிழின் உச்சகட்ட சாதனை என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.  மணிரத்னம் பொன்னியின் செல்வன் போன்ற ஒரு வணிக இலக்கியத்தை எடுத்து ஒரு கலைப் படைப்பை உருவாக்கி இருக்கிறார். 

பொன்னியின் செல்வன் படத்தை நாவலோடு ஒப்பிட்டு விமர்சனம் செய்ய முன்னர் எது வணிக இலக்கியம் எது தீவிர இலக்கியம் என்பதை தெரிந்து கொள்வது முக்கியம். வணிக இலக்கியம் (popular fiction) வாசகனை நோக்கி எழுதப்படுகிறது. அதில் வாசகன் தான் பிரதானம். அவனை திருப்திப்படுத்துவதே அதன் நோக்கம். உதாரணமாக பொன்னியின் செல்வனை எடுத்துக் கொள்வோம். கல்கி உண்மையில்  அதை 60 அத்தியாயம் கொண்ட நாவலாகவே எழுத நினைத்தார். ஆனால் அது வாரா வாரம் வெளியான போது பெரு வெற்றி பெற்றதால் கல்கி நிர்வாகி சதாசிவத்தின் வற்புறுத்தலால் அதை 3  வருடங்கள் நீடிக்க வேண்டியதாகி விட்டது. அதனால் தான் சேந்தன் அமுதன், மணிமேகலை என்று பல திசைகளில் அதை வளர்த்தெடுத்தார். ஏன் ஆழ்வார்க்கடியான் பாத்திரம் கூட சிறு பாத்திரமாகவே கல்கி எண்ணியிருந்தார் ஆனால் அந்த பாத்திரம் மக்களிடம் பெரும் வரவேற்பு பெற்றதால் அதை பெரிய பாத்திரம் ஆக்கினார். 'பொன்னியின் புதல்வர்' என்ற கல்கியின் வாழ்க்கை வரலாற்று நூலில் இவை பதிவாகி உள்ளன.

எனவே வணிக இலக்கியத்தில் வாசகனே முதன்மை. இரண்டாவதாக வணிக இலக்கியத்தை புரிந்து கொள்ள வாசகன் எதையும் கற்று வைத்திருக்க தேவை இல்லை. அது பொது வாசிப்புக்குரியது. வாசகனுக்கு புரிவது போல் எழுத வேண்டியது ஆசிரியரின் கடமை.  தமிழ் சரளமாக வாசிக்கத் தெரிந்த எவரும் பொன்னியின் செல்வனை வாசித்து விட முடியும். இதே வகைமையை சார்ந்ததே துணிவு, வாரிசு போன்ற வணிக திரைப்படமும் (Commercial Cinema). அதன் நோக்கம் ரசிகனை திருப்திப்படுத்துவது. அவனுக்கு புரிவது போல் படமெடுப்பது.  கண்ணும் காதும் ஒழுங்காக செயல்படும் எவரும்  துணிவு, வாரிசு படங்களை பார்த்துவிட முடியும்.

தீவிர இலக்கியம்(literary fiction) என்பது முற்றிலும் வேறு. அது மேலும் நுண்மையானது, அழகியல் சார்ந்தது. அது வாசகனை நோக்கி எழுதப்படுவது இல்லை அது எழுத்தாளனின் ஒரு அகவெளிப்பாடு.  அது தன்னிச்சையானது. அது எழுத்தாளனின் அகவயமான மனஎழுச்சியையும், தேடலையும் ஆதாரமாகக் கொண்டுள்ளது. அவன் எழுதும் போது வாசகனை பற்றி எந்த நினைவும் அவனிடம் இருக்காது எனவே வாசகனுக்கு புரிய வைக்கும் தேவையும் அவனுக்கு இல்லை. வாசகன் அதை நோக்கி முயன்று சென்று அதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். எனவே அதை ஒரு வாசகன் இயல்பாக ரசிக்க முடியாது. அவனுக்கு கொஞ்சம் பயிற்சி தேவை. அப்பயிற்சியை அடைய அவனுக்கு ஆர்வமும் பொறுமையும் இருந்தாகவேண்டும். இத்தகைய வேறுபாட்டை வகுத்துக் கொள்ளாத ஒருவர் தீவிர இலக்கியப்படைப்பை அறியவே இயலாது. ஆயிரம் வணிக இலக்கிய நூல்களை ஒருவர் வாசித்தாலும் ஒரு  தீவிர இலக்கிய நூலை புரிந்து கொள்ள முடியாது. அது முற்றிலும் வேறு ஒன்று. கலைப் படமும் இதே வகைமையை சார்ந்ததே. தமிழில் முற்று முழுதான ஒரு கலைப்படத்தை எடுத்து திரைக்கு கொண்டு வந்து விட முடியாது. பார்வையாளர்கள் மிகக்குறைவு. எனவே முடிந்த வரை வணிக சாத்தியத்தை பாதிக்காமல் கலைப்படத்துக்கு மிகமிக நெருக்கமானதாகவே மணிரத்தினம் இதை எடுத்திருக்கிறார்.

எனவே மணிரத்தினத்தின் பொன்னியின் செல்வனை புரிந்து கொள்ள ஒரு கலை படத்தை பார்ப்பது எப்படி என்ற புரிதல் கட்டாயம் வேண்டும். அதற்கு விரிவான முன் தயாரிப்பும் பண்பாட்டு பயிற்சியும் வேண்டும். நான் பொன்னியின் செல்வன் போன்ற வணிக இலக்கியம் வாசிக்கும் நண்பர்களுக்கு சொல்வது ஒன்றே. தமிழ் சூழலில் புத்தகம் வாசிப்பதை காண்பது அரிது. நீங்கள் இவ்வளவு பேர் புத்தகம் வாசித்திருப்பது மகிழ்ச்சியே. நீங்கள் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், ஜெயமோகன் போன்ற தீவிர இலக்கியவாதிகளையும் வாசித்து பாருங்கள். உங்களில் இருந்தும் ஒரு சில தீவிர இலக்கியவாசகர்கள் எழுந்து வரக்கூடும். 

என்னையும் சேர்த்து இங்கு தீவிர இலக்கியம் வாசிப்பவர்கள் எல்லோரும் உங்களில் இருந்து எழுந்து வந்தவர்கள் தான். நான் பொன்னியின் செல்வன் பற்றி தொடர்ந்து எழுதுவதன் நோக்கம் இந்த விவாதத்தை பயன்படுத்தி உங்களில் இருந்து பலரை தீவிர இலக்கியம் நோக்கி நகர்த்துவதே. ஆரம்பகட்டமாக வாசிக்க கூடிய தீவிர இலக்கிய புத்தக பரிந்துரை தேவை என்றால் என்னை தொடர்பு கொள்ளுங்கள். நானும் உங்கள் சகபயணி தான். உங்கள் இடத்தில் இருந்து தற்செயலாக கிடைத்த இலக்கிய அறிமுகம் மூலம் ஒரு சிறு அடி முன்வைத்திருகிறேன் அவ்வளவே.

நமக்குள் இப்போது நடக்கும் இலக்கிய சர்ச்சை நக்கீரர் காலத்தில் இருந்தே தமிழில் நடந்துவரும் சர்ச்சைதான். எனவே இதை தனிப்பட்ட அளவில் எடுத்து உங்கள் நட்புக்களை கெடுத்துக் கொள்ளாதீர்கள். வணிக இலக்கியம் தீவிர இலக்கியம் என இரண்டும் தமிழுக்கு தேவையே. அடிப்புல் மேய்ந்தாலும் நுனிப்புல் மேய்ந்தாலும், தமிழ் புல் மேய்வதே தமிழுக்கு செய்யும் தொண்டு தான். எனவே அனைவரும் தொடர்ந்து மேய்க. நம்மால் தமிழன்னை பொலிக!! 

கலைப்படைப்பை விமர்சனம் செய்வது எப்படி?

மந்தாகினியின் மரணத்தின் போது பின்னணியில் ஒலிக்கும் அந்தப் பாடலை வைத்து அக்காட்சியை இன்னும் நுண்மையாக புரிந்து கொள்ள முடியும். “இளையோர் சூடார் ; வளையோர் கொய்யார்” என்று தொடங்கும் பாடல் அது. கொஞ்சம் பண்பாட்டுப் பயிற்சி உள்ளவர்களுக்கு அது ஒரு சங்கப்பாடல் என்று தெரிந்திருக்கலாம். அது வெறும் இறப்பின் சோகத்தை சொல்லும் பாடல் அல்ல. அப்படி இருந்தால் அதை கரிகாலன் மரணத்துக்கு பயன்படுத்தி இருக்க முடியும் அல்லவா? அது சாத்தன் என்ற வீரனை பாட்டுடைத் தலைவனாக கொண்டது அவன் மரணத்தைப் பற்றி பேசுகிறது. அப்படிப் பார்த்தால் கரிகாலனுக்கு மேலும் அணுக்கமானது. ஆனால் ஏன் இங்கு பயன்படுத்தினார்கள்? இது புரிந்தால் அந்தக் காட்சி இன்னும் ஆழமாக பொருள் கொள்ளும்.

அந்த சங்கப் பாடலது அடிநாதம் இறப்பின் சோகம் அல்ல இறப்பால் வந்த கையறு நிலை. கரிகாலன் இழப்பு கையறு நிலை அல்ல. அவன் இடத்தை நிரப்ப வீரமும் மாண்பும் நிறைந்த அருண்மொழி இருக்கிறான். ஆனால் மந்தாகினியின் மரணம் அப்படிப்பட்டதல்ல. அருண்மொழியின் உயிரையும், சுந்தரசோழனின் உயிரையும் காவல் தெய்வம் போல வந்து பலமுறை காத்தவள் அவள். இன்று அவளோ மரணித்துவிட்டாள். அவர்கள் காவல் தெய்வம் இல்லாத கையறு நிலையில் இருக்கிறார்கள். அவளது இடம் இனி யாராலும் இட்டு நிரப்பக்கூடியது அல்ல என்று அந்தப் பயன்பாடு குறிப்புணர்த்துகிறது.

அந்த சங்கக் கவிதையை கற்று வைத்திருந்தவர்கள் மட்டும் தான் அந்த நுண்மையை புரிந்து கொள்ளமுடியும். அந்தக் காட்சி இன்னும் பலமடங்கு பொருள் கொள்ளும். நீங்கள் புத்தகத்தில் படித்த மந்தாகினியின் மரணத்தை வைத்து இதை மதிப்பிடக்கூடாது. 

இதற்கு தான் நாங்கள் சொல்கிறோம் கலைப்  படைப்பை விமர்சனம் செய்ய வாசிப்பில், ரசிப்பில், பண்பாட்டில்  பயிற்சி தேவை என. அப்படைப்பை அறிவதற்கான உண்மையான முயற்சி உங்களுக்கு இருக்க வேண்டும். அந்த படைப்பு கோருவதை செய்து, அதை நோக்கிச் சென்று, அதை அடைந்து, அதன் பின்னர் சொல்லப்படும்  விமர்சனங்களுக்கே மதிப்பு.  வணிக இலக்கிய, வணிக சினிமா ரசனைகளை வைத்து கலைப் படைப்புகளை மதிப்பிட கூடாது. அது ஒரு அழகிய ஓவியத்தின் முன் விழி மூடி நின்று கைகளால் தடவிப்பார்த்து கருத்து சொல்வது போன்ற அபத்தமான செயல்.

பொன்னியின் செல்வன் கதை மாற்றப்பட்டது தவறா ?

நாவல் படித்த பலர் பொன்னியின் செல்வன் கதையை மணிரத்னமும் ஜெயமோகனும் கெடுத்துவிட்டார்கள் என்று சொல்லிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்.  அது உண்மையல்ல. இரண்டு விடயங்களில் தெளிவு இருக்க வேண்டும். ஒன்று நாவலும் சினிமாவும் வேறு வேறு கலை வடிவம். ஒவ்வொரு கலை வடிவுக்கும் அதற்கென்று ஒரு Grammar அதற்கென்று சில குறைபாடுகள் உள்ளன. எனவே ஒரு கலைவடிவத்தில் இருந்து இன்னொன்றாக அப்படியே மாற்றமுடியாது. உதாரணம் இதே பொன்னியின் செல்வனை மேடை நாடகமாக நடித்தால் இன்னும் வேறு விதமான மாற்றம் வரும் ஏனென்றால் மேடையிலே ஒரு frame க்குள் real-time இல் கதை சொல்லவேண்டும் எனவே அதற்கு தகுதியான கதை பகுதி மட்டும் எடுத்தாளப்படும். மீனைக் கொண்டு வந்து தரையில் விட்டுவிட்டு என்ன மீன் நீந்தவில்லை துள்ளிக் கொண்டு இருக்கிறது என்று குறைபட்டுக் கொண்டிருக்ககூடாது.  

இரண்டாவது விடயம் இலக்கியம் என்னும் கலை ஆயிரம் வாசிப்புக்கு இடம் தருவது. பொன்னியின் செல்வன் கதையை வாசிக்கும் ஒரு கம்யூனிஸ்ட் பூ கட்டும் சேந்தன் அமுதனும் படகு ஓட்டும் பூங்குழலியும் சோழ அரியாசனத்தில் அமர்கிறார்கள் எனவே பாட்டாளி மக்கள் அரசாளும் காலம் இனி வரும். இன்று புவியாளும் அரசியல்வாதிகளும் முடிதுறந்து பாட்டாளிகள் தலையில் கீரிடம் வைப்பார்கள் என்று பூடகமாக சொல்கிறார் கல்கி அதுதான் இந்த நாவலின் உச்சம் என்று புரிந்து கொள்ளலாம். அது அவர் பார்வை அவ்வளவு தான். அப்படி ஒவ்வொருவரும் தமக்கானதாக அதை புரிந்து கொள்ள முடியும். இலக்கியத்தின் அழகே அது தான். முடிவில்லா சாத்தியத்தின் பெருவெளி. 

மணிரத்னம் இதை முதன்மையாக ஒரு காவியக் காதலாக, பின் தியாகத்தின் சிகரமாக புரிந்து கொண்டார். அதுவே கல்கி சொல்ல வருவது அது என்று நினைத்தார். எனவே ஜெயமோகன் அந்த உச்சத்தை நோக்கி கதை அமைத்தார். நாவல் என்ற வடிவம் பல திசைகளில் ஆயிரம் இதழ் விரிக்கும் ஒரு மலரைப் போல பரவமுடியும். ஆனால் சினிமா இறுதியில் ஒரு உச்சத்தை நோக்கி நகர்த்தாக வேண்டும். எனவே சேந்தன் அமுதன் ஆள்மாறாட்டம், மணிமேகலை என்று எல்லாம் தொடர்ந்து வேறு வேறு திசைகளில் திரும்பி கொண்டு இருக்கமுடியாது. அப்படி செய்தால் சினிமா என்ற கலைவடிவின் வடிவ ஒருமை கைகூடாது. எனவே காவியக் காதல், தியாகத்தின் சிகரம் நோக்கி கதை நகர்த்தப்பட்டது. காதலின் கத்தி கரிகாலன் நெஞ்சில் பாய்ந்து இறந்தான் என்பது தான் அந்த காவிய காதலில் கவித்துமான உச்சமாக இருக்க முடியும் எனவே திரைக்கதையை அப்படி கொண்டு சென்றார்கள். 

நாவலில் உள்ளது போல மக்களும் சிற்றரசர்களும் அருண்மொழிக்கு  அளித்த அரசை அவன் மதுராந்தகனுக்கு அளித்தால் அதில் அவனுடைய மாண்பென ஏதுமில்லை. இந்தப்படத்தில் அருண்மொழியே போரில் ராஷ்ட்ரகூட அரசனை வென்று சோழநாட்டை அடைகிறான். அதை மதுராந்தகனுக்கு அளிக்கையில்தான் அவனுடைய முழுமையான தியாகமும் மேன்மையும் வெளிப்படுகிறது எனவே திரைக்கதையை அப்படி கொண்டு சென்றார்கள். 

நீங்கள் எதிர்பார்ப்பது போல் பொன்னியின் செல்வனை கல்கி எழுதியதுக்கு நெருக்கமாக எடுக்கவேண்டும் என்றால் வெப் சீரிஸ் மட்டுமே சாத்தியம். சினிமா என்கிற வடிவம் அதற்கு பொருந்தாது. இது வாரம் ஒரு அத்தியாயமாக வெளிவந்தது. எனக்கு ஒவ்வொரு வாரமும் முடிவில் ஏதாவது ஒரு cliff-hanger வைக்கவேண்டும் என்பதற்காக பல திருப்புமுனைகளை கல்கி உள்ளே வைத்தார். அதே அப்படியே படமாக்க முடியாது படத்தில் 5 நிமிடத்துக்கு ஒரு திருப்பம் என்று வந்துவிடும். 20 நிமிடம் இல்லை 40 நிமிட எபிசொட் ஆக இது சாத்தியம்.  

பூமணியின் வெக்கை நாவல் வேறு வெற்றிமாறனின் அசுரன் வேறு. ஜெயமோகனின் ஏழாம் உலகம் வேறு பாலாவின் நான் கடவுள் வேறு. ஆங்கிலத்தில் கூட அப்படி தான். Based on என்று சொன்ன எந்த புத்தகமும் அப்படியே எடுக்கப்படவில்லை. ஏன் கிளைமாக்ஸ்  மாற்றப்படுவது கூட அரிதாக நடக்கிறது.  Dan Brown எழுதிய Inferno வேறு படமாக வந்த Inferno வேறு. இந்த படத்தை போலவே முற்றிலும் கிளைமாக்ஸ் மாற்றப்பட்டது.

நான் கூட சேந்தன் அமுதன் முடிசூட்டல் நடக்கும் புத்தகம் படிக்காதவர்களுக்கு செம்ம ட்விஸ்ட் ஆக இருக்கும் என்று தான் நினைத்தேன். அவர்கள் கதையை எப்படி நகர்த்தி இருக்கிறார்கள் என்று பார்க்கும் போது அது தவிர்க்கமுடியாதது என்று புரிந்துகொண்டேன். நீங்கள் அந்த சேந்தன் அமுதன் முடிசூட்டல் அடிநாதம் என்று நினைக்கிறீர்கள். மணிரத்னம் நினைக்கவில்லை என்பது தான்  உண்மை.   

ஒவ்வொரு இயக்குனருக்கும் ஒவ்வொரு அழகியல் பார்வை இருக்கிறது. மணிரத்னத்தின் அழகியல் என்பது கவித்துவம் நோக்கி நகர்வது. உதாரணமாக சுந்தரசோழரிடம் அருண்மொழியை கைது செய்ய சொல்லி பழுவேட்டரையர் சொல்லும் போது, சுந்தரசோழர் முதுகில் வைத்தியர் ஊசியால் குத்தி கொண்டு இருப்பார். அவர்கள் இவர் முதுகில் குத்துகிறார்கள் என்பதை கவித்துவமாக சொல்லி இருப்பார். பழுவேட்டரையர் நந்தினியிடம் பேசவரும் போது எல்லாம் கவசங்களை பெண்கள் கழட்டிகொண்டிருப்பார்கள். அவர் அவள் முன் தன் அனைத்து கவசங்களை கழட்டிவிட்டு நிராயுதபாணியாக நிற்கிறார் என்று குறிப்புணர்த்தும் காட்சி அமைப்பு.  சிறுவயது நந்தினி தொடக்க காட்சியில் நீரில் இருந்து எழுந்து வருவாள். அவள் இறுதி காட்சியில் நீரில் மூழ்குவாள். இப்படி அந்த படத்தில் கொண்டாட எவ்வளவோ இருக்கிறது. எனவே நாம் எதிர்பார்த்த விடயம் இல்லை என்பதற்காக வருந்த தேவையில்லை. அதற்காக அந்த படத்தை புறக்கணிக்க வேண்டும் என்று சொல்வதும் காழ்ப்பை கொட்டுவதும் நிச்சயம் கூடாது.

ஒரு பேரறத்தானின் முழுமை

ஆதித்த கரிகாலனை பற்றி யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். அவன் உளவியலை பல்வேறு முறையில் புரிந்து கொள்ளமுடியும். “கொலை வேழத்தின் பெருங்கருணையை ஒருவன் மட்டிலுமே அறிவான். ஒவ்வொரு நாளும் அதன் காலடியில் வாழும் எளிய பாகன்” என்ற ஒரு ஜெயமோகனின் நாவல் வரி ஞாபகம் வந்தது. ஆம் தொலைவில் இருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு கரிகாலன் ஒரு கொலை வேழம். ஆனால் உண்மையில் அவன் ஒரு பெருங்கருணையாளன். அருண்மொழி இறந்துவிட்டான் என்று பார்த்திபேந்திர பல்லவன் குறிப்புணர்த்தியவுடன் உடைந்து அவன் கன்னத்தில் அறைவான். உடனே திரும்பி ஏவலனை கைகாட்டி செம்பில் தண்ணீர் கொண்டு வரச்சொல்லி பல்லவனிடம் கொடுப்பான். அவ்வளவு வலியிலும் கோபத்திலும் கூட நீண்ட தொலைவில் இருந்து வந்திருக்கிறான்; எனவே தாகமாக இருப்பான் என நினைத்து. பின் நீ வந்து நல்ல செய்தி சொல்வாய் என்று காத்திருந்தேனே ஏமாற்றிவிடாயே என்று சொல்வான். பல்லவன் தண்ணீரை குடிக்காமல்  அவனுக்கு பதில் சொல்ல முனைவதை பார்த்து அவனே அந்த தண்ணீர் செம்பை பல்லவன் வாயருகே கொண்டு சென்று “இம்” என்று சொல்லி குடிக்கச் செய்வான். அது தான் கரிகாலன். இப்படி அவன் பெருங்கருணையை காட்டும் பல நுண்மையான காட்சிகள் படத்தில் உள்ளது. பெரும் கருணையாளர்களே பெரும் கொடையாளர்களாகவும் இருக்கமுடியும். அதனால் தான் உத்தமசோழனுக்கு முழு சோழநாட்டையும் விட்டுக் கொடுக்கிறான்.

அவன் ஒரு கண கோபத்தில்  வீரபாண்டியன் தலையை வெட்டிய உணர்வை புரிந்து கொள்ளமுடியாத ஆண்மகன்கள் இங்கு யாரும் இருக்க முடியாது. என்னவள் என்று நினைத்த ஒருத்தி; அவன் தன் வாழ்வனைத்தும் நினைத்து உருகிய ஒருத்தி, அவன் பரம எதிரியோடு இருக்கிறாள். அவனுக்காக இவனிடம் மன்றாடுகிறாள். அவனின் ஆண் என்னும் கர்வம் முற்றாக புண்பட்ட, உடைந்து சரிந்த கணம் அது. அதனால் வந்த ஆத்திரம். அந்த இடத்தில எந்த ஆண்மகனும் கரிகாலன் செய்ததை விட வேறு எதுவும் செய்துவிட முடியாது. ஆனால் அவன் பெருங்கருணையாளன் என்பதால் தான் போரில் காயம்பட்டு குற்றுயிராக போராடும் ஆற்றல் அற்று விழுந்து கிடந்த ஒருவனில் தலை கொண்டது அவன் மனதில் ஆழமான குற்ற உணர்ச்சியை விதைத்துவிட்டது. அவன் தன்னையே கூசத் தொடங்கினான். தன்னை பழிவாங்க வேண்டும் என்பதற்காக ஒரு கிழவனை மணந்து தன் நல்லியல்பெல்லாம் இழந்து சதிகாரி ஆகி தன் வாழ்வை அழித்துகொள்கிறாள் நந்தினி என்று நினைத்து நடைப்பிணம் ஆகிறான். அவன் மரணம் கூட அவன் பெருங்கருணையால் அவள் இனியாவது நிறைவாக வாழட்டும் என்று அவளுக்கு பரிசாக கொடுக்கப்பட்டது தான். 

ஆனால் அதை விட இன்னும் நுண்மையான ஒரு உளவியல் இருக்கிறது. பெருங்கருணையாளர் எல்லோரும் எதோ ஒரு வகையில் தன்னளவில் ஒரு நிமிர்வை உணர்வார்கள். தான் ஒரு பேரறத்தான் என்று அவர்கள் அகம் உணர்வதால் வரும் நிமிர்வு. அந்த நிமிர்வு உடைந்தது வீரபாண்டியன் கொல்லப்பட்ட விதத்தால். அவன் அந்த உடைவை தன் உயிர் கொடுத்து மட்டுமே நிகர் செய்யமுடியும். அது வேறு யாருக்காகவும் அல்ல அவனுக்காக. மார்பில் கத்தி இறங்கி உயிர் போகும் அந்த கடைசி தருணத்தில் கரிகாலன் மீண்டும் தன் நிமிர்வை உணர்த்திருப்பான். தான் ஒரு பேரறத்தான் என்ற கர்வத்தில், நிறைவில் உயிரை விட்டிருப்பான். ஆம்! அவனொரு மண் திகழ்ந்த பேரறத்தான். அவன் அவ்வாறு மட்டுமே நிறைவடைய முடியும். அவன் மரணம் என்பது ஒரு காவிய முழுமை. சித்திரை முழுநிலவில் தேவர்கள் மண்ணிறங்கும் பொழுதில் கோப்பரகேசரி வர்மன் ஆதித்த கரிகாலனுக்கு நிறைவு!🙏