This poetic scene reminds me of a few lines from a Tamil poem dating back to around 100 BCE. I'm certain that my forefathers were hopelessly romantic, and my foremothers didn't stand a chance to resist their charm. 🥰🤣
காலையும், பகலும், கையறு மாலையும்,
ஊர் துஞ்சு யாமமும், விடியலும், என்று இப்
பொழுது இடை தெரியின் பொய்யே காமம்
- அள்ளூர் நன்முல்லையார் (குறுந்தொகை -32)
Translation - If you are able to differentiate between morning, noon, evening, the night when the village sleeps, and dawn, then you are not truly in love.